500 yıl önceki yasa, Norveç’in hukuk anlayışının temelini attı

1274 yılında, Kanun Yapıcı Kral VI. Magnus, tüm Norveç krallığını tek bir ortak kanun altında birleştirdi. Norveç Krallık Kanunu 400 yılı aşkın bir süre yürürlükte kaldı ve bu kanunda Norveç’in hukuk devleti ve halkın ortak karar alma fikrine dönüşecek tohumlar yatıyordu.

Norveç Krallık Kanunu, Norveç’te sahip olunan en önemli tarihi belgelerden biri.

Yaklaşık 750 yıl önce Norveç, tüm ülke için geçerli olan bir yasa oluşturarak Avrupa’da bu tür bir yasayı uygulayan ilk krallıklardan biri oldu.

Daha önce sadece İspanya’da Sicilya ve Kastilya benzer kanunlar çıkarmıştı, ancak bunlar Norveç Krallık Kanunu kadar başarılı olamadı.

Norveç’in bu alanda öncü bir ülke olmasının nedeni, yasanın çok iyi işlemesi ve çok uzun süre kullanılmış olması. Kasabalar ayrı yasama alanları olarak sınıflandırıldı ve 1276’da ayrı bir Kasaba Kanunu aldı.

Birkebeiner’lar Yüz Yıl Süren İç Savaşın Ardından Tahta Çıktılar

Kral VI. Magnus’un Norveç’i tek bir ortak yasa altında birleştirmesinin arka planında 100 yıl süren iktidar mücadeleleri ve iç savaş vardı. Birkebeinerler ve Baglerler, taht hakkı ve tahtın kontrolü konusundaki anlaşmazlığın son aşamasında birbirleriyle savaştılar.

Birkebeiners, Kral Haakon Haakonsson’un küçük oğlunu güvenli bir yere götürmek için onunla birlikte Doğu Norveç’ten Nidaros’a kaçmak zorunda kaldı ve bu dramatik kaçış kayak üzerinde gerçekleşti.

Haakon Haakonsson sonunda Norveç’te tek kral olarak güç kazandı ve Norveç Ortaçağ tarihinde krallığın gücünün ve konumunun önemli ölçüde güçlendiği bir evreyi başlattı.

Oğlu VI. Magnus, monarşiyi geliştirmeye ve güçlendirmeye devam etti ve yasaları ‘onardığı’ Krallık Kanunu nedeniyle “Kanun Yapıcı” olarak tanındı. ‘Kanun Yapıcı’, Norveç’te şimdiye kadar gerçekleştirilen en kapsamlı yasama reformunu gerçekleştirdiği gerçeğine atıfta bulunuyor.

Bu sadece kapsamlı bir girişim olmakla kalmadı, aynı zamanda Kanun’un içeriği, bugün hala Norveç toplumuna nüfuz eden bir miras olan hukuka olan güven ve itimada da ilham veriyor.

Norveç Bilim ve Teknoloji Üniversitesi Orta çağ Tarihi Profesörü ve Orta Çağ Çalışmaları Merkezi Başkanı Erik Opsahl, “Norveç toplumu uzun bir hukuk geleneğine sahip, hukukla yönetilen bir toplum.

Genel olarak hukuka ve kamu yönetimine yüksek düzeyde güven duyuyoruz ve bunun önemli bir nedeni Norveç’in tarihi ve VI. Magnus’un Krallık Kanunu’nda yatıyor” diyor.

Norveç Kimliği İçin Önemli

VI. Magnus’un Norveç Krallık Kanunu, Danimarka ile 400 yıl süren uzun birliktelik sırasında ortak bir Norveç kimliği ve Norveç toplumu bilincinin yaratılması ve sürdürülmesinde de önemli oldu. Norveç Krallık Kanunu, Norveç’in birlik içinde ayrı bir yasama alanı olarak korunmasına yardımcı oldu.

“Yüzlerce yıl boyunca daha büyük bir siyasi sistemin parçasıydık ve Norveç Krallık Kanunu, birlik yıllarında Norveç değerleri için önemli bir temel oluşturdu.”

Opsahl, “Norveç Krallık Kanunu, Norveç tarihinde önemli bir olaydı ve Norveç, birlik içinde Danimarka hukuku ve yönetiminden güçlü bir şekilde etkilenmiş olsa da, Norveç hukuku yine de Norveç’teki birlik monarşilerinin yönetimi için başlangıç noktasıydı” diyor.

Savunmasızları Koruyan İnsancıl Bir Yasa

Yeni yasa intikam cinayetlerini ortadan kaldırdı ve artık kan davası eylemlerine izin verilmiyordu.

Daha önce, ailenin ve akrabaların cinayetin intikamını cinayetle alması bekleniyordu. Yeni yasa ayrıca kanunu kendi ellerine alma uygulamasını da kısıtladı.

“Bu durum, eski gelenekleri yıkıyor ve bireysel sorumluluğun daha belirgin olduğu modern bir zihniyete doğru atılan bir adımı işaret ediyor. Kanun, ayrıca toplumun korunmaya muhtaç bireylere ekstra özen gösterme görevinin de farkında olduğunu gösteriyor” diyor Erik Opsahl.

Örneğin, yoksullar kendilerini ya da aile üyelerini beslemek için yiyecek çaldıklarında cezalandırılmayacaklardı. Onlar ‘değerli muhtaçlar’ olarak sınıflandırılıyordu.

Erik Opsahl, “Yasa adil olarak algılanıyor, öngörülebilirlik ve güvenlik sağlıyordu. Seçkinler tarafından kendi hak ve çıkarlarını korumak için kullanılan bir araç olarak algılanmadığı açıktı.

Norveç Krallık Kanunu kötü ve adaletsiz olarak algılansaydı, bu kadar sağlam bir şekilde kök salamazdı” diyor.

Laik Kişiler Meslekten Olmayan Yargıçların Rolünü Üstlendi

Daha önce ülke, her biri mahkeme işlevi gören kendi meclisine sahip dört yasama bölgesine ayrılmıştı: Frostating, Gulating, Eidsivating ve Borgarting.

Bu dört meclis önemli toplantı yerleri ve mahkemeler olmaya devam etti, ancak 1274’te ortak bir yasaya tabi oldular ve ülke çapındaki kraliyet idari aygıtıyla daha yakından bağlantılı hale geldiler.

Hakimin “kanun sözcüsünün” yanında, mecliste layık hakim rolünü üstlenen laik kişiler vardı.

Opsahl, “Uzun tarihi çizgiler çizmenin açık riskleri olmasına rağmen, Magnus VI’nın Krallık Kanunu’nun izlerinin, mahkemelerde büyük oranda laik kişilerin bulunduğu ve birçok diğer ülkeden daha basit ve daha doğrudan hiyerarşik bir mahkeme sistemine sahip olan günümüz Norveç hukuk sisteminde hâlâ bulunabileceği iddia edilebilir” diyor.

Takdir Yetkisinin Kullanımı

Norveç Krallık Kanunu’nun bu kadar güçlü bir yer edinmesinin nedenlerinden biri de yerel olarak oluşturulmuş olmasıydı.

Yasa, “yasanın çok katı ya da çok yumuşak olması durumunda ancak bir aptalın yasanın lafzına bağlı kalacağını” belirtiyor.

Bunun yerine, Kanun adil hüküm vermek için kullanılacaktı ve metin daha sonra yerel olarak uyarlanabilecek bir başlangıç noktası olarak tasarlanmıştı.

Sistemin işleyişi, Kral tarafından atanan kanun sözcülerinin seyahat etmesi ve karar vermek için yerel yargıçlarla işbirliği yapması şeklindeydi. Başka bir deyişle, Norveç Krallık Kanunu takdir yetkisinin kullanılmasını kolaylaştırıyordu.

Erik Opsahl, “Ve kanun takdir yetkisinin kullanılmasını kolaylaştırdığında, diyaloğu da kolaylaştırır” diyor.

Norveç Krallık Kanunu yargı sistemine güvenin temelini attı. “O zaman bu güvenin bazen insanların hükümete ve politikacılara karşı biraz saf davranmasına yol açıp açmayacağı tartışılıyor.

Yolsuzluk, şu ya da bu şekilde, Norveç’te düşündüğümüzden daha yaygın gibi görünüyor. Ayrıca Norveçlilerin bazen tarafsızlığı tam olarak anlamakta sorun yaşadıkları da görülüyor” diyor Opsahl.

Diğer Ülkeler İçin Bir Örnek

Norveç Krallık Yasası büyük olasılıkla 1350 civarında yürürlüğe giren İsveç Krallık Yasası için bir model teşkil etti. Orta Çağ’da halk arasında ‘Norveç Krallığı’ olarak adlandırılan Norveç monarşisinin çeşitli bölgeleri ya doğrudan Norveç Krallık Kanunu ile yönetildi, örneğin Shetland ve Faroe Adaları gibi, veya kendi varyantlarını aldı, örneğin İzlanda gibi.

İzlanda, ülkede yaşanan huzursuzluk döneminin ardından kanun ve düzeni yeniden sağlayabilecek bir İzlanda yasasının hazırlanması için Norveç ve Kral VI. Magnus’tan yardım istedi.

Kilise ve Kralın Gücü

VI. Magnus’un Norveç Krallık Yasası zaman içinde birleştirici bir Norveç sembolü haline geldi.

Orta Çağ boyunca, bugün devlet gücü dediğimiz şey monarşi ve kilise arasında bölünmüştü. 13. yüzyılda kilise ve kral yan yana faaliyet gösteriyordu ve her ikisi de hem yasama hem de yargı gücüne ve yetkisine sahipti.

Krallık Kanunu bu iki güç arasındaki sınırın nerede olması gerektiğini netleştirmiyordu. Bunun üzerine Kral Magnus 1273 ve 1277 yıllarında kilise ile Sættargjerden (uzlaşma) adlı bir anlaşma imzaladı.

Anlaşma bir uzlaşma gibi görünse de Magnus’un halefleri kiliseye çok fazla güç verdiği düşüncesiyle anlaşmayı onaylamayı reddetti. Anlaşma ancak 1458 yılında birlik kralı 1. Kristian tarafından onaylandı.

Danimarka Dönemi

VI. Magnus’un Norveç Krallık Kanunu, yürürlüğe girdiği tarihten 1687 yılına kadar Norveç toplumunda önemli bir yere sahipti.

Hatta Norveç, 1537’deki Reformasyon sırasında Danimarka’nın egemen bir devleti haline geldiğinde bile, Norveç yasaları uygulanmaya devam etti.

Danimarkalı “darbeci” III. Christian, oğlu Fredrik’i (daha sonra Fredrik II olarak anılacak) babası ve kendisinin temsilcisi olarak Norveç’e gönderip onurlandırılması için talimat verdiğinde, Danimarkalı kral Christian, oğluna babası ve kendisi adına Norveçlilere “Saint Olav yasaları ve Norveç Krallığı’nın yasalarına göre” hükmetme sözü vermesi gerektiğini söyledi.

Benzersiz ve İyi Kullanılmış Bir Kopya

VI. Magnus’un Norveç Krallık Kanunu’nun günümüze ulaşan 42 kopyası bulunuyor. Bunlardan üçü Norveç mülkiyetinde ve bir tanesi Trondheim’daki Gunnerus Kütüphanesinde.

Bu nüsha günlük kullanım için tasarlanmış, daha çok kanun sözcülerinin yerel mahkemeleri ziyaret ederken seyahatlerinde kolayca yanlarında taşıyabilecekleri bir cep hukuku kitabına benziyor.

Bu nüsha 14. yüzyılın ikinci yarısına ait ve sık kullanım izleri taşıyor.

NTNU Üniversitesi Kütüphanesi Özel Koleksiyonlarında tarihçi ve Araştırma Kütüphanecisi olan Per-Olav Broback Rasch, “VI. Magnus’un Norveç Krallık Kanunu’nun bu kopyası koleksiyonumuzdaki en önemli eserlerden biri. Norveç’te,

Eski İskandinav dilinde yazılmış, hayatta kalan birkaç kitaptan biridir. Danimarka dönemi ilerledikçe İskandinav dili ortadan kayboldu, dolayısıyla bu hukuk kitabı Norveç tarihi ve kimliğinde önemli bir unsuru temsil ediyor.” diyor.

Norveç, Danimarka ile birlikten ayrıldığında, Norveç kimliği, kültürü ve tarihine atıfta bulunan her şey çok önemli hale geldi. VI. Magnus’un Norveç Krallık Kanunu’nun bu eşsiz kopyası da bu mirasın bir parçası.

Per-Olav Broback Rasch, bunun Christoffer Hammer’a ait olduğunu söylüyor. Hammer, bir devlet görevlisi, yazar ve koleksiyoncuydu.

1804 yılında, geniş kütüphanesi (2000 cilt), nadir doğa eserleri koleksiyonu ve 20.000 sikkesi Trondheim’daki Kraliyet Norveç Bilim ve Edebiyat Derneği’ne (DKNVS) bağışlandı.

Hammer’in mirası Norveç Kraliyet Bilim ve Edebiyat Derneği’ne bir araştırma konseyi olarak işlev görmesini sağladı ki bu da 1800’lerde araştırma fonu elde etmenin zor olduğu bir dönemde büyük önem taşıyordu.

Norveç Bilim ve Teknoloji Üniversitesi şu anda Norveç Kraliyet Bilim ve Edebiyat Derneği’nin üniversite kütüphanesinin özel koleksiyonlarının bir parçası olarak korunan tarihi koleksiyonlarından sorumlu.