AB ülkeleri küçülen orduları için asker arıyor

Geçtiğimiz ay Berlin'de Alman Anayasası'nın 75. yılı münasebetiyle düzenlenen bir demokrasi festivalinde, ülkenin silahlı kuvvetleri Bundeswehr'in standı beş kişilik bir kalabalık tarafından kuşatıldı.

Ancak son operasyonların videolarını izlemek ve en son donanımları incelemek için itişip kakışan izleyiciler arasında, Alman ordusunun aslında hitap etmesi gereken insanlardan çok azı vardı: gençler.

Almanya, Rusya'nın komşusu Ukrayna'ya topyekûn saldırmaya başladığı 2022 yılında Şansölye Olaf Scholz tarafından ilan edilen savunma alanındaki "dönüm noktası" Zeitenwende'nin iki yılını geride bıraktı. O zamandan bu yana savunma harcamalarını milyarlarca dolar arttırdı.

Ancak yeni teçhizat ve yeni mühimmattan çok daha az dikkat çeken konu insan gücü sorunu.

181,000 aktif askeri bulunan Alman ordusu, mevcut görevlerini yerine getirmek için ihtiyaç duyduğu asker sayısından en az 20,000 asker eksik. Bu açık Avrupa'daki en büyük açıklardan biri, ancak Uluslararası Stratejik Araştırmalar Enstitüsü'nün verdiği asker sayıları bunun tek açık olmadığını gösteriyor.

İngiltere son on yıldır her yıl asker alma hedeflerini tutturamadı ve geçen yıl kara kuvvetleri 4,000 asker kaybetti. Kadın ve erkek 203,850 askerle Avrupa'nın en büyüğü olan Fransız silahlı kuvvetleri, generallerin söylediği gibi ihtiyaç duyulan sayının hala altında ve 2014'ten bu yana yüzde 8 azaldı. İtalya'da on yıl önce 200,000 olan ordu mevcudu bugün 160,900'e düşmüş durumda.

Kağıt üzerinde Avrupalı NATO müttefiklerinin 1.9 milyon askeri var - görünüşte Rusya'ya (1.1 milyon asker ve 1.5 milyon yedek asker) karşı koymak için yeterli. Ancak gerçekte Avrupalı NATO güçleri bir çatışmaya 300.000'den fazla asker göndermekte zorlanacaktır.

Avrupa Dış İlişkiler Konseyi'nin seçkin üyesi ve 2022'ye kadar NATO Genel Sekreter Yardımcısı olan Camille Grand.

Yunanistan ve Türkiye dışında, "her geçen yıl kıtanın her yerinde kuvvetlerin küçüldüğünü gördük." diyor.

Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinin ilk günlerinde görüldüğü gibi, bazı açılardan sayılar askeri gücün kaba bir ölçüsüdür. Ancak teknolojik olarak gelişmiş ordularda bile, kuvvet yapıları kayıpları karşılayamayacak kadar zayıfsa, kitle hala kritik öneme sahiptir. Ayrıca caydırıcılık da kritik önemdedir.

Grand, NATO'nun kanatlarında daha fazla Avrupalı askerin görevlendirilmesinin, ABD desteğinin garanti edilemediği bir dönemde daha da elzem olduğunu söylüyor.

Askeri insan gücünün azalması sorunu bir süredir biliniyordu.

2013 yılında, Rusya'nın Ukrayna'yı işgal edip Kırım'ı ele geçirmesinden sadece üç ay önce, dönemin İngiltere Genelkurmay Başkanı Sir Nicholas Houghton, ülkenin asker açığı nedeniyle karşı karşıya olduğu sorun hakkında alışılmadık bir uyarıda bulundu.

İngiltere Kraliyet Birleşik Hizmetler Enstitüsü'nde verdiği bir konferansta, İngiliz kuvvetlerinin yapısının "stratejik olarak tutarsız" olma riski taşıdığını söyledi: "Mükemmel teçhizat ama bu teçhizatı kullanacak ya da bu teçhizat üzerinde eğitim verecek yeterli kaynak yok."

O zamandan bu yana İngiltere ordusu yüzde 19 daha küçülerek, en son Savunma Bakanlığı rakamlarına göre 138,000 civarında kaldı. Ancak Savunma Bakanlığı bugün reel olarak yaklaşık yüzde 20 daha büyük bir bütçeye sahip ve bu artış politikacılar tarafından ulusal güvenliğe bağlılığın bir ölçüsü olarak düzenli olarak kutlanıyor.

Eski bir tuğgeneral ve IISS'de kıdemli araştırmacı olan Ben Barry'ye göre, güçlendirilmiş bütçelere ve etkileyici tedarik programlarına odaklanmak siyasi açıdan uygun olmuştur, ancak çok az sayıda ulusal karar verici daha fazla vatandaşı savaşmak üzere kaydettirmek gibi daha zorlu bir zorlukla başa çıkmak istemiştir.

Soğuk savaş sonrası dönemin büyük bölümünde daha küçük ordular mantıklıydı.

Avrupa'nın en yetenekli iki savaş gücü olan Fransa ve İngiltere, hala denizaşırı bölgelerde kısa süreli ve hedefe yönelik konuşlandırmalar için tasarlanmış "seferi" savaş güçleri olarak kurulmuştur.

Şimdi her ikisi de Batılı ulusların ne tür bir savaşa hazır olmaları gerektiğine dair anlayışlarını kökten sarsan Rus tehdidine karşı kendilerini konumlandırmaya çalışıyorlar. Ancak bazıları hala geçmiş deneyimlerin etkisinde kaldıklarından ve küçülmelerini değişmez bir gerçeklik olarak kabul ettiklerinden korkuyor.

Almanya'da hızlı bir şekilde konuşlanmaya hazır birliklerin bulunduğu soğuk savaş günlerine geri dönülmesini savunan çok az kişi olsa da, NATO'ya sadece elit komuta ve destek işlevleri sağlamaya odaklanmanın - kitleyi başkalarına bırakmanın - yeterli olup olmadığı konusunda açık bir soru var.

Manşet rakamların ötesinde, azalan personel sayısı, tıp, iletişim, mühendislik ve siber güvenlik gibi kritik "sıkışma noktası" vasıflı rollerin kayıplara karşı özellikle savunmasız olduğu anlamına gelmektedir. Ve Avrupa ordularının en acil ihtiyaç duyduğu kadrolar da bunlardır.

Eğer daha fazla Avrupalı askeri kariyeri seçmezse, hükümetleri onları askere almak için başka yollar arayabilir.

Almanya Savunma Bakanı Boris Pistorius bu ilkbaharda haftalarca büyük fikrinin izini sürdü: asker açığını kapatmak için Almanya'nın bir tür zorunlu askerliği düşünmesi gerekecekti.

Haftalar süren açıklanamayan gecikmelerin ardından nihayet bu ay duyuru yapıldığında, bu birçok kişi tarafından sönük bir girişim olarak görüldü.

Berlin, 18 yaşındaki tüm Alman erkeklere (yılda yaklaşık 400.000) bir anket göndererek, askerlik hizmetini üstlenmeye istekli olup olmadıklarını ve yeteneklerini sorgulamayı öneriyor. Savunma Bakanlığı'nın umduğuna göre, daha küçük bir sayının potansiyel seçim için bir toplantıya katılması gerekecek - yılda yaklaşık 40,000.

Hollanda da kısa bir süre önce hibrid bir zorunlu askerlik modeli fikrini ortaya attı: gelecek yıl, 17 yaşına geldiklerinde gençlere gönderdiği mevcut zorunlu bir anketten potansiyel olarak belirlediği kişilere dayanarak bir "hizmet yılı" için 2.000 kişiyi kaydetmeyi umuyor.

Hem Almanya hem de Hollanda'nın yaklaşımları, savunma planlamacılarının saygıyla "İskandinav modeli" olarak adlandırmaya başladıkları zorunlu askerlik uygulamasından esinleniyor.

Norveç ve İsveç'te seçici evrensel zorunlu askerlik modellerinin son derece başarılı olduğu kanıtlanmıştır.

Her ikisi de son derece hedefe yönelik önlemlerdir. Norveç'te askere gitmeye hak kazananların sadece %14'ü, İsveç'te ise sadece %4'ü askere gitmektedir. Askere almanın seçici olması prestijine prestij katmıştır: ulusal anketler, askerlik yapmanın birçok yetenekli genç Norveçli ve İsveçlinin arzuladığı rekabetçi bir sonuç olduğunu göstermektedir.

Uzmanlar zorunlu askerliğin - başarılı hibrid modeller bile olsa - asla tam bir çözüm olamayacağını, bunun yerine savunma ve askeri yetkililerin askeri kariyerin nasıl daha cazip hale getirilebileceği konusunda daha geniş bir bakış açısına sahip olmaları gerektiğini söylüyor. Eski NATO yetkilisi Grand, Norveç ve İsveç'te modelin bu kadar başarılı olmasının nedenlerinden birinin, buralarda düzenli bir askeri kariyerin değerli ve prestijli olarak görülmesi olduğunu söylüyor.

Rusya'nın saldırganlığının ardından ve daha geniş çaplı bir savaş korkutucu bir olasılıkken potansiyel olarak belirleyici olan şey ise orduların inşasında milliyetçiliğin rolüdür.

Avrupa toplumları silahlı kuvvetleriyle çok çeşitli şekillerde ilişki kuruyor; hükümetin 2035 yılına kadar asker sayısını 300.000'in üzerine çıkarmayı umduğu Polonya'da askeri yetkililer, ülkenin yaşadığı uzun Rus saldırganlığı tarihinin askere alım için güçlü bir motivasyon kaynağı olduğunu söylüyor.

Rus rövanşizmine ilişkin korkuların benzer şekilde derin olduğu Baltık Devletlerinde de durum benzerdir. Yine de bunlar kuralın istisnalarıdır.

Komşu Almanya'da Pistorius, toplumun "savaşa hazır" hale gelmesi gerektiğini defalarca söylediği için ağır eleştirilere maruz kaldı.

Zeitenwende'nin vaatlerine rağmen pek çok Alman pasifizme derinden bağlı kalmaya devam ediyor. Burada, anlaşılabilir bir şekilde, tarihsel hafızanın ters etkisi var.

Ancak orduya kamuoyu desteğinin sürekli olarak yüksek olduğu İngiltere'de bile, ulusal hizmet gibi konularda derin bir şüphecilik var. Başbakan Rishi Sunak'ın askerliği yeniden getirme önerisi yaygın bir eleştiriyle karşılandı.