Vietnam'da savaşmak istemediği için Kuzey Kore'ye iltica eden Amerikan askerinin hikayesi

Charles Robert Jenkins, bugün hâlâ teknik olarak savaşta olan iki ülke olan Güney Kore ile Kuzey Kore arasındaki ayrım çizgisi için yanlış bir isim olan Askerden Arındırılmış Bölge (DMZ) yakınında saldırgan askeri devriyelere liderlik etme konusunda giderek daha fazla tedirgin olmaya başlamıştı .

Tümeninin Vietnam'daki kanlı çatışmaya katılmak üzere gönderildiğine dair söylentilerden dehşete düşen 24 yaşındaki Amerikalı çavuş, onlarca yıl süren zorluklara ve pişmanlıklara neden olan ve beklenmedik bir aşk hikayesine yol açan bir karar verdi.

5 Ocak 1965'in şafak vaktinden önce, sinirlerini yatıştırmak için on bira içen Jenkins, rutin bir devriye gezisi sırasında asker arkadaşlarından uzaklaştı.

M-14 tüfeğinin namlusuna bağlı beyaz gömleğiyle dondurucu soğukta mayın yüklü bölgede saatlerce yürüdü. Kuzey Kore'ye teslim olmayı, ardından Sovyet Büyükelçiliği'ne sığınmayı ve sonunda mahkum takası yoluyla Amerika Birleşik Devletleri'ne geri dönmeyi umuyordu.

Bunun yerine, sonunda bir Kuzey Koreli askerle karşılaştığında tutuklandı ve sorguya çekildi; ancak serbest bırakılma ihtimali yoktu.

Jenkins , The Reluctant Komünist: My Firar, Askeri Mahkeme ve Kuzey Kore'deki 40 Yıllık Hapis adlı anı kitabında, "Geçici sığınma aradığım ülkenin kelimenin tam anlamıyla dev, çılgın bir hapishane olduğunu anlamadım" diye hatırladı .

Jenkins'in ayrılması feci bir yanlış hesaplamaydı. Seul'deki Kookmin Üniversitesi'nden tarihçi Andrei Lankov , Kuzey Kore'nin lideri Kim Il-sung'un , yeni oluşan ülkede "kesinlikle tam kontrole sahip bir toplum inşa ettiğini" söylüyor. 

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Sovyetler Birliği ve ABD, 35 yıllık Japon sömürge yönetiminin ardından yeni özgürleştirilen Kore Yarımadası'nı, sırasıyla kuzey ve güneyin kontrolünü ele geçirerek 38. paralelde aceleyle çizilen bir sınırla böldüler.

Bölünme geçici bir önlem olarak düşünülmüştü, ancak iki galip rakip haline geldikçe ülke çapında seçim umutları ortadan kalktı ve Kore'nin bölünmesi rakip hükümetler altında sağlamlaştı.

Kim'in 25 Haziran 1950'de Güney Kore'yi işgal etme kararı ABD, Çin ve (gayri resmi olarak) Sovyetler Birliği'nin dahil olduğu üç yıllık bir savaşı tetikledi. Çatışmalar yarımadanın geniş bir alanını kapsıyordu ancak kesin bir zafer elde edilemedi.

Kore Savaşı'nın gergin bir açmaza girmesinden 70 yıldan fazla bir süre sonra, Kuzey Kore dünyadaki en baskıcı rejimlerden biri olmaya devam ediyor.

Çok az Amerikan askeri gönüllü olarak DMZ'ye geçti. Bu bireylerden Jenkins'in hikayesi özellikle dikkat çekicidir. 1960'ların başında James Joseph Dresnok , Larry Allen Abshier ve Jerry Wayne Parrish ondan önce geldi ve hepsi hayatlarının geri kalanında Kuzey Kore'de kaldı.

1982'de Joseph T. White sınırdaki bir kapıyı kırdı ; Birkaç yıl sonra ailesi onun boğulduğunu bildiren bir mektup aldı . Geçtiğimiz Temmuz ayında, disiplin cezasıyla karşı karşıya olduğu bildirilen özel Travis King, özel bir DMZ turundan kaçtı; Eylül ayında ABD'ye geri gönderildi ve diğer suçların yanı sıra firarla suçlandı .

Ayrılmasının ardından Jenkins küçük bir eve götürüldü ve burada sekiz ıssız yıl boyunca Dresnok, Abshier ve Parrish ile birlikte tutuldu. Adamlara, Kim'in öğretileri zorla öğretildi ve hiç bitmeyen bir gözetmen rotasyonu tarafından sürekli olarak izlendiler.

Jenkins evde gizli mikrofonlar buldu ; bu da grubun sürekli gözetim altında olduğunu bir kez daha hatırlattı. Adamlar 1966'da Sovyet Büyükelçiliğine sığınma talebinde bulundular ancak reddedildiler.

Hapsedilmenin zihinsel baskıları askerler üzerinde etkili oldu. Jenkins, Dresnok'u kendisini kaçıranların emriyle döven bir "yardımcı" olarak tanımladı. ( 2006 tarihli bir belgeselde Dresnok, Kuzey Kore'ye olan bağlılığını ve Jenkins'i küçümsediğini ifade etti.)

Sonraki 40 yıl boyunca, Jenkins'in nerede yaşayacağına, kiminle tanışacağına ve nerede çalışacağına Kuzey Koreli yetkililer karar verdi.

Lankov, Kuzey Kore için "bu bir rüyaydı: kaçan bir Amerikan askeri" diyor. Jenkins'in ortadan kaybolmasından haftalar sonra Associated Press , Kuzey Kore medyasında onun "mutluluğun tadını çıkarabileceğim değerli bir hayat, bir Shangri-La" bulduğunu öne süren haberlere atıfta bulundu.

Ancak okuyucular bu alıntının ardındaki gerçek duyguları çözmekte zorlandılar; Lankov'un işaret ettiği gibi, Jenkins Kuzey Kore'nin yetki alanına girdiği andan itibaren "ne söylediği ve ne zaman görüldüğü üzerinde neredeyse hiçbir kontrolü yoktu".

Lankov, "[Kuzey Kore] gösterilmesi gerektiğine karar verdiyse gösterildi" diye ekliyor. "Eğer biri onun unutulması gerektiğine karar verirse yıllarca unutulabilir."

Jenkins'in memleketi Kuzey Carolina'da, çavuşun ortadan kaybolduğu haberi ailesi ve arkadaşları için şok oldu. Bu onun Güney Kore'deki ikinci turu ve ABD Ordusu'ndaki yedinci yılıydı ve hiçbir olay yaşanmadı. Küçük kız kardeşi Brenda Baird, Jenkins'in her zaman orduya katılmak istediğini ve "ABD'ye karşı hiçbir kötü niyeti olmadığını" söylüyor.

Ailenin, erkek kardeşinin eylemleriyle ilgili "çirkin mektuplar" aldığını hatırlıyor; bu, on yıllardır karşılaştıkları kamuoyunun onaylamamasının bir göstergesi .

Daha sonra seçilmiş yetkililerden yardım isteme girişimleri hiçbir sonuç vermedi. Baird, "Hepsi onun bir hain olduğunu söyledi" diyor. “Daha iyisini biliyorduk.”

Aileden bazıları Jenkins'in Kuzey Kore'ye gitmeye zorlandığını ya da en azından yanıltıldığını düşünüyordu. Jenkins'in kaçmadan önce kışlasında bıraktığı iddia edilen bir mektubun raporları da belirsizliği artırıyordu .

Mektupta "Size yaşatacağım sıkıntıdan dolayı özür dilerim" yazıyordu. “Ne yapmam gerektiğini biliyorum. Kuzey Kore'ye gidiyorum." Notta "Sevgiler Charles" imzası vardı. Jenkins'i tanıyanlar şaşkına dönmüştü; kimse ona ilk adıyla hitap etmemişti.

Bunun yerine ona gençlik yıllarından kalma bir takma ad olan Robert veya Süper adını verdiler. Yıllar sonra, anılarında Jenkins, hiçbir zaman bir mektup yazmadığını iddia etti ve bunun, kaçırılmadığı, kendi isteğiyle terk edildiği fikrini güçlendirmek için Ordu tarafından üretilmiş olabileceğini iddia etti.

Jenkins, Dresnok, Abshier ve Parrish, neredeyse sekiz yıllık ortak hapis cezasının ardından 1972'de ayrı evlere taşındı.

Bir askeri okulda İngilizce öğretmeye başladılar; 1970'lerin ortalarından 1980'lere kadar aralıklı olarak üstlendikleri roller. ( 1976'da Kuzey Koreli askerlerin DMZ'deki bir ağaçla ilgili bir anlaşmazlık sırasında iki Amerikalıyı öldürmesi ve savaş korkusunu artırmasıyla sonuçlanan bir olaydan sonra dersleri birkaç yıl süreyle durduruldu .)

Jenkins, aralıksız inceleme ve özeleştiri seanslarından , bir beyin yıkamadan nefret ettiğini hatırladı. vatandaşların Kim'in ideolojisine uygun yaşamadıkları için kendilerini azarladıkları ritüel. Jenkins'in öğretmenlikteki ilk yılında, Kuzey Koreliler kolunda bir Ordu dövmesi olduğunu fark ettiler ve onu anestezi olmadan oydular.

Jenkins ve diğer Amerikalılar, 1968'de Kuzey Kore tarafından ele geçirilen bir ABD Donanması gemisi olan USS Pueblo'nun dramatizasyonu da dahil olmak üzere çok sayıda propaganda filminde kötü adam olarak göründüler.

Baird böyle bir klip izlediğini hatırlıyor; yıllardır kardeşinin hayatta olduğuna dair tek ipucunu veriyordu. . Ancak çoğunlukla "hiçbir şeyimiz yoktu" diyor.

Jenkins, sığınmacıların "ganimet" statüsü nedeniyle ülkenin birçok vatandaşından nispeten daha iyi yaşam koşullarında tutulmasına rağmen, anılarında "sık sık dilek dilememi sağlayacak kadar soğuk, açlık, dayak ve zihinsel işkenceye maruz kaldığını" yazdı. Ölüydüm."

1980 yılında yetkililer 21 yaşındaki Hitomi Soga'yı Jenkins'in evine getirdi. İki yıl önce Japonya'dan kaçırılmış, bir çantaya tıkılmış ve bir tekneyle Kuzey Kore'ye kaçırılmıştı. ,

Soga , 1970'li ve 1980'li yıllarda Kuzey Kore tarafından kaçırılan ve düşman casuslarına ülkelerinin dilini ve geleneklerini öğretmek zorunda bırakılan, sayısı bilinmeyen Japonlardan biriydi .

Soga'nın kendisiyle aynı anda götürülen annesi de kaçırılma olayının ardından bir daha görülmedi ve kendisinden haber alınamadı.

Soga ve Jenkins kısa süre sonra evlendiler; bu başlangıçta ortak zorluklardan doğan bir karardı. Jenkins, "İkimizin de tamamen yabancı olduğu bir dünyada çok yalnızdık" diye yazdı. "Ve ikimizin de Kuzey Kore'den nefret ettiğimizi anlamamız çok kısa sürdü."

Jenkins'e göre çift, birbirlerine kendi dillerinde "iyi geceler" ve " oyasumi " dileme ritüelini benimsedi ; böylece "gerçekte kim olduğumuzu ve nereden geldiğimizi asla unutmayacağız".

İkili, Jenkins'in hayatının geri kalanı boyunca sürecek beklenmedik ama güçlü bir bağ kurdu. (İkisi serbest bırakıldıktan sonra Jenkins, " 60 Minutes "a, Kuzey Kore'de her ikisinin de reddedildiği seçeneği ona sunabilmek için karısına boşanma teklifinde bulunduğunu söyledi. Soga reddetti.)

Çiftin en büyük kızı Mika 1983'te doğdu, ardından 1985'te Brinda (Baird'in onuruna) geldi. Jenkins, soğuktan korunma, yeterli yiyecek sağlama gibi ihtiyaçların karşılandığı bir yerde ailesi için elinden gelen en iyi yaşamı sağladı.

Baird, daha sonra “Bize Kore'de olup bitenleri anlattığında ondan 'MacGyver' diye bahsettik” diyor. "Başka nasıl hayatta kalabilirdi?" Ayrıca yabancı yayınları alacak şekilde bir radyo ayarladı; bu, dış dünyadan bir miktar bilgi sızması riskini almaya hazırdı.

Bu damlama diğer tarafa akmadı ve sıkı bir şekilde yalıtılmış ulustan onun refahı hakkında kesin bir bilgi çıkmadan onlarca yıl geçti. 1996 yılında yayınlanan bir Pentagon raporu, dört Amerikan askerinin hâlâ Kuzey Kore'de hayatta olduğunu belirtiyordu ancak herhangi bir önemli ayrıntı sunmuyordu.

Halen Kuzey Kore'de yaşayan oğullarına göre Abshier'in 1983'te, Parrish'in 1996 ile 1998 arasında ve Dresnok'un da 2016'da öldüğüne inanılıyor .

Ülkesine geri dönme umudu olmadan dış dünyadan izole edilen Jenkins, yenilgisinde belli bir ritim buldu. Anılarında, kızlarını yurt dışında Kuzey Kore casusu olmaya hazırlama adımları olarak gördüğü şeyleri "istifa ettiğini" hatırladı.

O ve Soga “birbirlerine sahip olacaklardı ve biz de elimizdekinin en iyisini yapacaktık. Ve biz de Kuzey Kore'de ölürüz."

Daha sonra Eylül 2002'de Japonya Başbakanı Junichiro Koizumi'nin Kuzey Kore'ye (türünün ilk örneği) ziyaret haberi Jenkins'i şaşkına çevirdi ve çiftin geleceğine ilişkin o acımasız ama gerçekçi tahminleri alt üst etti.

Jenkins, yasadışı radyosundaki yayınlar aracılığıyla, 1994 yılında babasının ölümü üzerine babasının yerine geçen Kuzey Kore lideri Kim Jong-il'in, Japon vatandaşlarının kaçırılmasıyla ilgili nadir bir itirafını öğrendi.

Bu, Japonya'nın 1910'dan 1945'e kadar Kore'yi sömürgeleştirmesine bağlı tazminat ihtimalinin teşvik ettiği, iki ülke arasındaki ilişkileri iyileştirmeye yönelik bir kumarın parçasıydı. Japonya , ülkeler 1965'te diplomatik ilişkiler kurduğunda Güney Kore'ye benzer şartlar teklif etmişti.

Haber Japon kamuoyu için adeta bir paratoner niteliğindeydi. Adı geçenler arasında Soga da vardı ve kısa bir süre sonra Japonya'ya döndü. Orada büyük bir destek ve sempatiyle karşılandı.

Jenkins'in durumu daha karmaşık ve istikrarsızdı. Sonuçta kendisi ordudan kaçan biri olarak belirlenmişti ve muhtemelen ciddi suçlamalarla karşı karşıya kalacaktı.

Yaşlanan asker, çok farklı nedenlerle de olsa, Kuzey Kore, Japonya ve ABD için sembolik bir öneme sahipti.

Koizumi, Jenkins'e hoşgörü gösterilmesi için doğrudan Amerikan Başkanı George W. Bush'a başvurdu . Ayrıca Mayıs 2004'te Kuzey Kore'ye yaptığı ziyaret sırasında sığınmacıyı ve kızlarını bizzat eve getirmeye çalıştı .

Jenkins, Kuzey Koreli yetkililer tarafından zımnen ayrılmaması yönünde tehdit edildiğini hissettiği için bu teklifi reddetti. Soga'nın Japonya'dan dönme niyetinde olmadığı ve Jenkins'in ABD tarafından cezalandırılacağından korktuğu için durum bir ikilem yarattı.

Koizumi'nin ilk ziyaretinden yaklaşık iki yıl sonra dikkatli müzakereler, ailenin Endonezya'da buluşmasına ve durumlarını tartmasına olanak tanıyan bir anlaşmayla sonuçlandı. 

Ailesini yeniden bir araya getirmek için çaresiz kalan Jenkins, Endonezya'dan dönmeme niyetini gizlemeye dikkat ettiğini yazdı. Hem Kuzey Kore'ye geri döneceği fikriyle "birlikte oynamak" hem de "beyninin daha fazla yıkanmasından" korktuğu ve Kuzey Kore'de bir hain olarak görülmekten endişe ettiği Mika'ya planlarını küçümsemek zorundaydı.

O zamana kadar Jenkins, kızlarının Kuzey Kore dışında bir yaşam şansına sahip olması şartıyla ömür boyu hapis cezası alma ihtimaliyle barışmıştı. “'Hapse girerim, hapse girerim' diye düşündüm. Yeter ki kızlarımı dışarı çıkarayım," dedi daha sonra Time'a .

Endonezya'da tıbbi tedavi gördükten sonra tüm aile Japonya'ya uçtu ve Jenkins sonunda Orduyla yüzleşmeye gitti.

O zamanlar 60'lı yaşlarında zayıf bir adamdı ve 1965'te DMZ'den kaçan depresif genç askerden çok farklıydı ve 11 Eylül 2004'te Japonya'daki bir ABD askeri üssünde göründü . “Efendim, ben Çavuş Jenkins, dedi, “ve haber veriyorum.”

Avukatının "zaten 40 yıl hapis cezasına çarptırıldığını" öne sürdüğü askeri mahkemedeki kısa bir duruşmanın ardından Jenkins, Japonya'daki bir askeri hapishanede 25 gün hapis yattı.

Baird, erkek kardeşinin Kuzey Kore'de geçirdiği onlarca yıl boyunca kardeşlerin annesi Pattie Casper'ın “onun öldüğüne asla inanmadığını” söylüyor. …

Bütün bu yıllar boyunca umut besledi.” Haziran 2005'te Jenkins, kırk yıl sonra ilk kez ABD topraklarına ayak bastı ve burada o zamanlar 91 yaşında olan Casper ile Kuzey Carolina'da yeniden bir araya geldi. Bu, 1965'in soğuk bir gecesinde verdiği kararın beklenmedik bir sonucuydu.

Oraya asla dönemeyeceğine inanmasına rağmen Kuzey Carolina, Jenkins'in birçok kez hayal ettiği bir yerdi. Baird, beyin yıkama yağmuru sırasında nasıl aklı başında kaldığını anlattığını anımsıyor: "Evdeki hayatındaki bir dönemi gerçekten yeniden yaşar, yeniler, zihninde yeniden ziyaret ederdi, böylece unutmazdı."

Hayatı, yalnızca Soga'nın anıları aracılığıyla hayalini kurduğu başka bir yer tarafından belirlenmişti: memleketi Sado adası. Jenkins, 7 Aralık 2004'te gazetecilere geldikten sonra gözyaşları içinde gazetecilere şunları söyledi : "

Elbette bu benim Sado'ya ilk ziyaretim ama Kuzey Kore'de geçirdiğim son 20 yıl boyunca bu toprakların, bu adanın güzelliğini ve sessizliğini gördüm." bunlar daha önce birçok kez bugünden çok önce aklımdaydı.”

Jenkins , 2017 yılında 77 yaşında Sado'da öldü . Hem tarihi açıdan nadir görülen, hem de çok az kişinin anlayabileceği kişisel zorluklarla dolu bir yaşam sürdü. Soga bu birkaç kişi arasındaydı. Jenkins Time'a "Onunla tanıştığımda hayatım çok değişti" dedi . “Ben ve o birlikte; Kuzey Kore'de bunu başarabileceğimizi biliyordum. Ve biz de bunu yaptık."