Biyük İrlanda Kıtlığı'nın acı tanıkları: Tabut gemiler

İrlanda Büyük Kıtlığı sırasında, on binlerce açlıktan kıvranan İrlandalı aile, Kanada ve Amerika Birleşik Devletleri'ne göç ederek ülkelerini terk etti.

Kıtlık yıllarında sefere çıkan gemilerin çoğu kalabalıktı, kötü yapılmıştı ve denize dayanıklılıkları konusunda kötü bir üne sahipti.

İrlanda'nın New Ross şehrinde bulunan Dunbrody Açlık Gemisi müzesinin web sitesine göre, "Altı haftaya kadar süren Atlantik yolculuğu, cesur veya umutsuz olanların denemeye cesaret edebildiği korkunç bir sınavdı."

"Alt güvertede sıkı sıkıya yerleştirilmiş olan steerage yolcuları güneş ışığını neredeyse hiç görmezlerdi. Günlük olarak en fazla bir saat yukarıya çıkabiliyorlar, küçük gruplar halinde açık sobaların etrafında toplanıp yemek pişirirlerdi.

Süreleri dolduğunda ise tekrar karanlık ve rutubetli ambara geri dönerlerdi. Düzenli fırtınalarda kapaklar kapatılır, yolcular kuru ekmek bisküvilerle yaşamak zorunda kalırdı."

"Hijyen gemilerde son derece kötüydü. Sadece tuvaletler için kovalar ve yıkamak için deniz suyu olmasıyla, hastalık yaygındı. Kolera ve tifo birçok ölüme neden oldu."

History Places'e göre, "birçok yolcu gemilere binerken zaten tifo hastasıydı. Binmeden önce, karada doktorlar tarafından bir kez kontrol edilmişlerdi ve genellikle ölümün eşiğinde olanlar da dahil olmak üzere hiç kimse seyahat için reddedilmezdi.

İngiliz gemilerinin doktor bulundurması zorunlu değildi. Deniz yolculuğu sırasında ölen herkes, hiçbir dini tören yapılmadan sadece denize atılırdı."

"Alt güvertede, yüzlerce erkek, kadın ve çocuk havasızlıkta karanlıkta, çıplak ahşap zeminlerde bir arada durur, kusmanın ve ishalin etkilerini solurdu.

Gerçekten uyku koğuşları olan gemilerde bile, yataklarda hiçbir yatak yoktu ve koğuşlar hiç temizlenmezdi. Birçok hasta, tüm yolculuk boyunca kendi pislikleri içinde yatarak çıplak ahşap ranzalarda kaldı, kalkacak kadar hasta değildi."

Korkunç koşullara rağmen, İrlandalı göçmenler evlerindeki açlıktan kaçmak için hala bu gemilere biniyordu. Bir İrlanda Times gazetecisi, yolcuların "yalnızca bir tür ölümden kaçtıklarını" gözlemledi.

Birçok kişi seyahat sırasında hastalık ve yetersiz beslenme nedeniyle öldü. Ölenler denize gömüldü. Birçok ceset denize atıldığı için sık ​​sık köpekbalıkları gemileri takip ederdi. Zamanla, bu tekneler 'tabut gemileri' olarak bilinmeye başladı.

Atlantik geçişini başarıyla tamamlayan gemiler, Quebec Şehri'nden otuz mil aşağıda küçük bir ada olan Grosse Isle karantina istasyonuna vardı. İlk gemi 17 Mayıs 1847'de 430 ateş vakası taşırken, birkaç gün sonra sekiz gemi daha geldi.

Bir hafta sonra Grosse Isle'de yetmiş daha fazla gemi belirdi ve sadece iki gün sonra gemi sayısı otuz'a ulaştı, şimdi işleme alınmayı bekleyen 10.000 göçmen vardı.

Mayıs sonuna kadar, St. Lawrence Nehri boyunca iki milden uzun bir sıra oluşturan 14.000 göçmen içeren kırk gemi varmıştı.

Bir doktoru görebilmek iki haftaya kadar sürdü. Adaya girişi bekleyen birçok sağlıklı İrlandalı, bit dolu koğuşlarında kalmaya zorlandıkları için tifoya yakalandı ve hastalığa yenik düştü.

Bir gemi Grosse Isle'a 427 yolcuyla ulaştı, ancak bekleme süresini geçiren sadece 150 kişi hayatta kaldı.

1847'de İngiliz Kuzey Amerikası'na giden 100.000 İrlandalıdan, hastalık ve yetersiz beslenme nedeniyle beş binin üzerinde kişinin de aralarında bulunduğu tahmini beşte biri hayatını kaybetti, bunlardan beş bini Grosse Isle'de.