Yeni sömürgeciliğin perde arkası: Fransa Mali'yi nasıl sömürüyor?

 Sömürgeci Batı devletleri Afrika'nın zenginliklerini keşfetmeye başlayınca eski kıtanın her bölgesine ulaştılar ve gerek kölelik yöntemiyle ve gerek doğal kaynakları kendi topraklarına akıtarak bu zengin kıtanın nimetlerinden faydalanmaya başladılar. Sömürgecilik tanımının diğer anlamı haline gelen Fransa ise 60'lı yıllardan itibaren Afrika topraklarından çekilmeye başlasa da yeni kurulan devletlere dayattığı ağır antlaşmalar vasıtasıyla kıtayı sömürmeye hala devam ediyor.

Sömürgeciliğin pençesinden hemen kurtulan ve pan-Afrikanizmin coşkusu içinde olan Sudan ve Senegal, Mali Federasyonu adı verilen ve geçici olan bir Federasyon altında birleşmeye karar verdiler; aslında aceleyle tasarlanan bu birleşme henüz erkendi; Yeni-sömürgeci bir elin, Fransa'nın etkisi altında patlaması çok uzun sürmedi.

22 Eylül 1960'ta küllerinden bağımsız, egemen ve artık kaderinin efendisi olan Birinci Mali Cumhuriyeti doğdu .

Bu gün Mali halkının şimdiye kadar yaşadığı en büyük ve en güzel gündü.

Genç Cumhuriyet bütün bir Halkın, hatta tüm Afrika Kıtasının umudunu temsil ediyordu; özgürlük umudu, sevgi, kardeşlik; parlak bir gelecek için umut; umut içinde, rüyada.

Genç Cumhuriyet başarılı olmak zorundaydı ve tüm koşullar karşılanmış görünüyordu:

– Hem ulusal hem de uluslararası düzeyde herkesin mevcudiyeti;

– Hem de herkesin parlamenter tipte bir anayasaya dayanan egemen bir Devlet kurma arzusu.

Lideri ve itici gücü olan Başkan Modibo Keïta, Fransa'dan ve şüphesiz ulusun tam egemenliğini engelleyen sayısız askeri üssünden çok hızlı bir şekilde kurtuldu ; aynı zamanda, Fransa'nın Cumhuriyet ekonomisini kendi çıkarları doğrultusunda sömürmek için kontrolünü sağlamasına olanak tanıyan korkunç bir araç olan FRANS-CFA'dan da kurtuldu.

Ne yazık ki, güçlü, çok zengin ve müreffeh bir Cumhuriyetin demokratik bir ufukta parladığını görme umudu boşa çıktı çünkü onun destekçisi olan ilk Cumhurbaşkanı Modibo Keïta, 1968'de eski hükümetin kışkırttığı bir darbeyle devrildi. 

Birinci Cumhuriyet'in ihtişamından sonra, İkinci Cumhuriyet ve Üçüncü Cumhuriyet vasatlık içinde yaşadı; aslında, elli yıldan fazla süren uygulamanın ardından Mali Cumhuriyeti'nin yönetimi başarısız oldu; Devlet ne ekonomik, ne sosyal, ne de kültürel olarak havalanamadı; bu bir “fiyasko”ydu.

Böylece Cumhuriyet kendisini iflasın eşiğinde bir huzursuzluk içinde buldu.

Bu durum çok şükür ulusal bilincin uyanmasına ve bunun sonucunda da halkların ekonomik, sosyal ve kültürel gelişmelerinin önündeki engelin Fransa olduğunu anlamalarının başlangıcına neden oldu.

Halk, Fransa'nın egemenlik stratejisinin, bizi her zaman kendi egemenliği altında tutabilmek için devletlerimiz içinde gece gündüz ustaca manevralar yapmaktan ibaret olduğunu,  anlamıştı.

Başkan Modibo Keïta haklıydı.

Nitekim İkinci Dünya Savaşı'nın sonunda , tüm Afrika'nın sömürge boyunduruğundan kurtulma ve bağımsızlığa kavuşma yönünde geri dönülemez bir arzuyla kaynadığı bir dönemde ; böyle bir özgürlük arzusu karşısında güçsüz kalan Fransa, bağımsızlığına rağmen, geçmişte olduğu gibi her zaman sömürmeyi sürdürerek temel çıkarlarını ve egemenliğinin niteliğini korumaya olanak tanıyan yukarıda bahsedilen stratejiyi kullandı. yani yağmalamayı, çalmayı ve eski sömürgelerinin sırtından kendilerini zenginleştirmeyi bilmek.

Bu stratejiye “neokolonyalizm” adı veriliyor.

Yeni sömürgecilik , bağımsızlığını kazanmış eski sömürge ülkeler üzerinde hakimiyeti yeni biçimlerde yeniden kurmayı amaçlayan bir politikadır.

Nelerden oluşuyor?

Eski kolonilerindeki üç (3) temel alana dayanak noktalarını sırasıyla nasıl yerleştireceğini bilmekten oluşur:

1) Askeri alan: Ordu.

Ordu bir Devletin omurgasıdır; “ Orduyu kontrol eden, Devleti de kontrol eder”.

2) Milli Ekonomi Alanı: Para Birimi.

Bankacı Rothschild, "Bir Ülkenin parasal kaynaklarını kim ihraç eder ve kontrol ederse, o ülkenin yasalarını yazanla alay eder" dememiş miydi?

3) Kültür Alanı.

Bir ülkenin kültürünün temeli her şeyden önce dili değil midir?

Kendini “bağımsız” olarak adlandıran bir devlete hakim olabilmek için, yeni-sömürgeci bir gücün bu devlet içinde Ordu, para birimi ve kültür üzerinde belirli bir kontrole sahip olması yeterli değil mi ?

Evet elbette.

Bu, hepsi yoksulluk içinde yaşayan (dört asırdan fazla süren kölelik ve canavarca sömürgeleştirmeden sonra) Fransızca konuşulan çoğu Afrika devletinin mevcut durumu değil; Fransa ise kendi adına binlerce ışıkla parlıyor, bizim doğal kaynaklarımız. iradesiyle kendi çıkarları doğrultusunda ve yalnızca kendi çıkarları doğrultusunda mı kullanıyor ?

Evet elbette.

Ne için ?

Çünkü bağımsızlığa kavuştukları sırada Fransa, "hakim" durumundan yararlanarak, baskı altında (varsayımsal bir darbe veya olası bir suikast) bir dizi Afrikalı lider tarafından imzalandı. Devlet, yukarıda belirtilen üç (3) temel alanla, yani EKONOMİ , ASKERİ ve KÜLTÜR ile ilgili yaklaşık on bir (11) gizli anlaşma yaptı.

Bu, hiçbir şekilde gönüllü olarak değil, " HÜKÜMET"in " HÜKÜMETE EDİLENLER " üzerindeki baskısının ağırlığı altında zorla yapılan bir köleleştirmeydi.

Söz konusu “gizli sözleşmeler” aslan sözleşmelerinden başka bir şey değildir ; geçersizdirler ve mutlak hükümsüzdürler.

Kendileri pahasına imzalanan bu anlaşmalarla Afrika devletleri bırakın gelişmeyi, hiçbir zaman havalanamayacak; sonsuza kadar Fransa'nın kölesi olarak kalacaklar.

Ulusal bilincin uyanması ve gençliğin yeniden dirilişi, bu eğilimi tersine çevirmeyi ve Mali Cumhuriyeti ve Afrika için daha iyi günlere olanak sağlamayı kesinlikle mümkün kılacak tek yoldur.

Bu anlaşmaların içeriği nedir?

Çalışmamızın geri kalanı bu sorunun cevabına ayrılacak.

Başkan Modibo Keïta sömürge stratejisini iyi anlamıştı ve siyasi cesarete sahipti; işte bu nedenle, Mali Devleti 22 Eylül 1962'de bağımsızlığını kazandıktan sonra, tüm Fransız askeri üslerinden ve aynı zamanda korkunç Fransız sömürgeleştirme aracı olan CFA Frangı'ndan derhal kurtulmakta bir an bile tereddüt etmedi.

Fransa ile imzalanan 11 gizli antlaşmanın analizi

Ekonomik antlaşmalar :

1 ) CFA Frangı (Afrika'daki Fransız kolonilerinin frangı) kullanma zorunluluğu.

Bu, Fransa'nın kendisine gerçek bir "nakit ineği" korumasıdır.

Bu adaletsiz ve alaycı sistem Avrupa Birliği tarafından boşuna kınandı.

Euro para birimi Avrupa'da kullanılmaya başlandığında, diğer Avrupa ülkeleri, " kendine özgü" bir dolandırıcılık türünden başka bir şey olmayan Fransız işletim sistemini keşfettiler.

Dehşete düştüler ve Fransa'nın bundan kurtulmasını önerdiler; ancak Fransa, güç kullanmadıkça bundan kurtulmaya hazır değil.

Afrika Devletlerinin kasaları pahasına Hazinesinde 500 milyar dolar civarında tahsilat yapılmasına olanak sağlıyor.

CFA Frangı bölge sisteminin dezavantajları nelerdir?

Bunlar :

– Frank bölgesindeki Afrika ülkelerinin ekonomileri arasındaki ticaretin zayıflığı: Avrupa Birliği ülkeleri içindeki 60°/°'ye karşılık Frank bölgesindeki Devletler arasında yalnızca 15°/°'lik ticaret;

– CFA Frangı Euro’ya sabitlendi (para birimi yerel ekonomiler için çok güçlü)

– Afrika Devletlerinin ekonomileri yetersiz finansmandan muzdariptir;

– CFA Frangı, Fransız sermayesinin Fransız şirketlerinden ve Afrikalı diktatörlerin ve vatansız insanların servetlerinin Fransa veya İsviçre'ye geri gönderilmesini kolaylaştıran sermayenin serbest dolaşımıdır…

– Afrika kaynaklarının bir kısmını bile faiz yaratacak şekilde bankacılık devresine sokmanın imkansızlığı.

– FRNC bölgesindeki Merkez Bankalarının, dış varlıklarının 50°/°'sini Fransız Kamu Hazinesine iade etmeleri gerekmektedir; bu, Afrika Devletlerinin, Fransız Devletinin garantisi karşılığında Fransız Devletini finanse ettiği anlamına gelir.

– Fransız yöneticilerin Afrika Merkez Bankalarında veto hakkı.

2) Afrika ülkeleri mali rezervlerini Fransa Bankası'na yatırmak zorundadır.

Fransa, 1961'den bu yana on dört Afrika devletinin (Benin, Burkina Faso, Fildişi Sahili, Mali, Nijer, Senegal, Togo, Kamerun, Orta Afrika Cumhuriyeti, Çad, Kongo-Brazzaville, Ekvator Ginesi ve Gabon) mali rezervlerini koruyor .

Para politikaları, CEMAC veya ECOWAS aracılığıyla Afrika Devletlerinin mali otoriteleriyle herhangi bir bağlantı olmaksızın doğrudan Fransız Hükümeti tarafından yönetilmektedir; bu Afrika Bankaları aşağıdakileri sağlamakla yükümlüdür:

-bir yandan döviz rezervlerinin 60°/°'si Fransız Hazinesi'nin işletme hesabında;

- Öte yandan “finansal riskleri” karşılamak amacıyla ilave 20°/°.

-Ayrıca her ülkeye Devlet gelirinin 20°/°'si tutarında bir kredi limiti uygulanır.

BEAC ve BCEAO'nun Fransız Hazinesinden para çekme olanakları daha fazla olmasına rağmen, bu para çekme işlemleri Fransız Hazinesinin anlaşmasına tabi olmalıdır.

Nihai karar, Afrika ülkelerinin rezervlerini borsada değerlendiren Fransız Hazinesi'nindir.

CFA bölgesindeki iki banka isim olarak Afrikalıdır ancak herhangi bir para politikasına tek başlarına karar vermezler...

Fransa'nın hazinesinde yaklaşık 500 milyar dolar tuttuğu tahmin ediliyor.

3) Fransa'ya yıllık bilanço ve rezerv durum raporu gönderme zorunluluğu.

Eski sömürgelerin Merkez Bankaları Müdürü, söz konusu raporu yılda iki kez yapılan Maliye Bakanları toplantılarında sunar.

Bu rapor daha sonra Banque de France ve Fransız Hazinesi tarafından derleniyor. Rapor verilmediği takdirde para kalmayacaktır.

4) Ülkede keşfedilen herhangi bir ham veya doğal kaynak üzerinde ilk ret hakkı. Fransa, eski sömürgelerinintopraklarındaki doğal kaynakları satın alma hakkına sahiptirAncak Fransa'nın “ ilgilenmiyorum ” demesi sonrasında Afrika ülkelerinin başka ortaklar aramasına izin veriliyor.

5) Kamu piyasalarında ve kamu ihale çağrılarında Fransız çıkarlarına ve şirketlerine öncelik verilmesi.

Kamu ihalelerinin verilmesinde, Fransız şirketlerinin ihaleye göre önceliği vardır; Afrika ülkeleri başka yerlerde daha iyi değer elde edebilse bile.

Sonuç olarak, eski Fransız sömürgelerinin çoğunda, ülkelerin tüm ekonomik kaldıraçları Fransız gurbetçilerin elindedir.

Örneğin Fildişi Sahili'nde Fransız şirketleri tüm önemli kamu hizmetlerinin sahibi ve kontrolü altındadır: (Su, elektrik, telefon, ulaşım, limanlar ve büyük bankalar.

Ticarette de, inşaatta da, tarımda da aynı.)!!!

6) Sömürgecilikten elde edilen kârların geri ödenmesine ilişkin sömürge borcu.

Bağımsızlığını yeni kazanan devletler, Fransa'nın sömürgeleştirme sırasında inşa ettiği altyapının maliyetini karşılamalı mı?

Hayır, hayır ve hayır diye cevap veriyoruz.

Masaya vurmalı ve kategorik olarak reddetmeliler.

Askeri antlaşmalar:

1) Eski kolonilerden askeri teçhizat tedarik etme ve askeri görevlileri eğitme konusunda münhasır haklar.

Burslar, sübvansiyonlar ve sofistike ve aslanvari savunma anlaşmalarından oluşan "nevi şahsına münhasır" bir sistem sayesinde, Afrika'nın eski koloni devletleri üst düzey subaylarını eğitim için Fransa'ya göndermek zorunda.

Yeni-sömürgeci bir Güç tarafından binlerce kişi tarafından eğitilen bu subayların , adı geçen Sömürgeci Gücün emirlerine tabi olan genel olarak köleleştirilmiş subaylardan başkası olmayacağını söylemeye gerek yok .

Bu eğitimli subayların çoğu uykudadır ve gerekirse şu veya bu darbe için veya Ülkesine karşı başka bir amaç için ve onu köleleştirmek veya sonsuza kadar yok etmek için mutlaka devreye sokulacaktır.

2) Fransa'nın çıkarlarını savunmak için ülkeye asker gönderme ve askeri müdahalede bulunma hakkı.

Sömürge Paktı'na eklenen “savunma anlaşmaları” adı altında Fransa, Afrika ülkelerine askeri müdahalede bulunma, ayrıca askeri üs ve tesislere kalıcı olarak asker yerleştirme hakkına sahiptir; hepsi tamamen Fransızlar tarafından yönetiliyor.

Bu psikotik bir aslan anlaşması; Böyle bir anlaşmayı kabul etmek için deli olmak gerekir.

3) Savaş veya küresel kriz durumunda Fransa ile ittifak zorunluluğu.

Böyle bir arzu ancak psikopati olabilir; Bu aynı zamanda saçma, hükümsüz ve geçersiz bir anlaşmadır.

Kültür antlaşması

Fransızcanın ülkenin resmi dili ve eğitim dili yapılması zorunluluğu.

Bu, saf ve basit bir insan hakları ihlalidir; yasaklanması gereken, tahakküm arzusunun ve daha da iyisi köleleştirme arzusunun ifadesidir.

Boş ve hükümsüzdür.

Mali'nin bölünme girişimi

1) OCRS

1956'da, Fransız Cezayiri'ndeki Hassi-Méssaoud'da petrol fışkırdığı sırada , Batı Afrika'nın tamamı dört ana noktasından bağımsızlık arzusuyla kaynıyordu; siyasi çalkantıların olduğu bir dönemdi.

Fransız sömürge yönetimi zor durumdaydı.

Bu nedenle Fransa, Ansongo, Bourem, Gao, Ménaka ve Kidal bölgelerini temsil eden beş (5) grup liderine, Sahra'nın kıyıdaş bölgeleri için OCRS adı verilen ortak bir organizasyon oluşturan bir proje önerdi.

OCRS, 1956'da kabul edilen büyük bir yeni-sömürgeci projedir ve buna ilişkin yasa Ocak 1957'de Fransız Cumhuriyeti'nin resmi gazetesinde yayınlanmıştır.

Bunu 21 Haziran 1957'de bir uygulama kararnamesi izledi.

Aynı yıl Fransız hükümeti bünyesinde bölgenin maden kaynaklarını yönetmek üzere bir SAHARA BAKANLIĞI oluşturuldu.

OCRS ile ilgili olarak, arka tarafını korumak ve Afrika Devletlerinin geri dönüşü olmayan bağımsızlığından sonra, Sahra'nın bol miktarda bulunduğu petrol rezervlerini ve diğer maden kaynaklarını güvence altına almakla ilgilenen Fransa, her ne pahasına olursa olsun Sahra'daki Cezayir ve Fransız Sudan alanlarını ayırmaya çalıştı. Moritanya, Nijer ve Çad'ın Metropolis'e bağlı özerk bir bölge haline getirilmesi.

Fransa'nın bu arzusu başlangıçta Modibo Keïta, Mahamane Alassane Haïdara ve diğerlerinin de aralarında bulunduğu Afrikalı parlamenterlerin sistematik muhalefetiyle karşılaştı…

Ayrıca yukarıda adı geçen tüm kabile reisleri, yani söz konusu projelerin daha önce Fransız sömürge yönetimi tarafından onay için sunulduğu Ansongo, Bourem, Gao, Ménaka ve Kidal kabile reisleri , bunu oybirliğiyle ve şiddetle reddettiler.

Her şeye rağmen, OCRS'yi oluşturan söz konusu yasanın 11 Ocak 1957'de resmi gazetede yayımlanması ve 21 Haziran 1957'de uygulama kararnamesinin yayımlanmasının ardından, yasal ve resmi olarak oluşturulan yeni Kolektivite örgütlendi ve ilk toplantısını yaptı . Sudanlı senatör Mahamane Alassane Haïdara'nın da hazır bulunduğu 21-24 Ocak 1958 tarihli oturum.

Şunu bilerek karşı çıktı:

– bir yandan Sahra'nın Avrupa sanayilerini tamamlayıcı nitelikte bir hammadde deposu olması; bu zenginliğin sömürülmesinin Fransa için ekonomik iyileşme umudu, yakıt açısından özerklik vaadi ve ticaret dengesinin az çok uzak geleceğinde bir denge olduğunu;

- diğer taraftan yukarıda bahsedilen metinler yine de mevcut belgelerin aşağıdakilere yöneldiğinin belirtilmesine izin vermektedir:

a) Bölgesel tahsislerin OCRS'ye devredilmesiyle, Fransa'ya bağlı yeni bir Topluluğun yaratılması ve bunun sonucunda Sudan'ın topraklarının bir kısmını terk etmesi.

b) Yüzyıllardır barış, huzur ve şenlik içinde yaşamış olan Sudan nüfusunun farklı etnik unsurları arasında rekabete yol açmak .

Yapılmaması gereken bu iki temel hataya dikkat çektikten sonra, eğer OCRS'nin sınırları içinde sömürülecek ekonomik avantajlar varsa, "bu tür bir sömürünün bir bütün olarak Sudan halkının yararına yapılması gerektiğini" ekledi. "

Bu yüzden şunları önerdi:

“Beyaz tenli göçebeler, siyah ırkın yerleşik insanları, Sudanlılar ve diğerleri, ayrım gözetmeksizin, OCRS'nin çevresine dahil olmanın muhtemelen sağlayabileceği avantajlardan yararlanmaya çağrılmalıdır; eğer aksi olsaydı Sudan nüfusunun bölündüğünü görecekti”.

Son olarak Sudanlı Senatör Mahamane Alassane Haïdara şunun altını çizdi: “ Ocak 1957 yasası, OCRS'nin işbirliği organizasyonunun karakterini daha da güçlendirecek şekilde ayarlanmalıdır”.

Bu öneri Fransa tarafından sistematik olarak reddedildi.

Ve iyi bir sebepten dolayı! Ve iyi bir sebepten dolayı!

Hiçbir şekilde Fransa'nın jeostratejik çıkarlarına yardımcı olmadı; bu sadece Sudan'ın bölünmesini, yani OCRS'nin Metropolis'e bağlanmasını ve böylece eski koloninin doğal kaynaklarının ele geçirilmesini amaçlıyor; Ne Sudan Cumhuriyeti'nin ne de yeni Mali Cumhuriyeti'nin asla ve asla kabul etmeyeceği bir şey.

Böylesine psikotik bir arzuyla , böylesine acımasızlıkla karşı karşıya kalan Sudan Cumhuriyeti Hükümeti'nden Bakan Mamadou Madeira Keïta liderliğindeki bir heyet, Ekim 1959'da büyük bir toplantının düzenlendiği Kidal'a gitti.

Bu toplantı sırasında Adrar des Ifoghas'ın yedi (7) kabile şefine açık ve kesin olarak aşağıdaki soru soruldu:

"Sudan yakında bağımsızlığına kavuşacak, Fransa'nın yanında mı kalmak istiyorsunuz yoksa Sudan'da mı kalmak istiyorsunuz? »

Kabile Reisleri Sözcüsü Sayın ATTAHER AG ILLI tarafından şu şekilde yanıt verildi:

“Fransa bizimle birlikte savaştı; bizi birlikte mağlup etti, birlikte sömürgeleştirdi; ayrılmamız mümkün değil. »

Sorun böylece kesin olarak çözümlenip kapatılmadı mı?

Evet elbette.

Her şeye rağmen, Fransız neo-sömürgeciliğinin dürtüsü, Fransa'nın manevraları ve kendi çıkarlarının jeopolitik ve jeostratejik güçlerinin baskısı altında, Nijer Bend'inin Tuaregler, Moors ve bazı Sonrhaïs'ler de dahil olmak üzere üç yüz (300) ileri gelenleri General Charles'a bir mektup gönderdi. Dönemin Fransa Cumhurbaşkanı De Gaulle, ondan "siyahlara ve beyazlara aynı anda bağımsızlık verilmemesini" istedi.

Ondan “Sahra'nın kuzeyindeki ve güneyindeki siyasi oluşumlardan bağımsız bir göçebe devleti” yaratılmasını istediler .

Daha doğrusu Mağrip, Fas, Cezayir, Tunus, Libya ve Batı Afrika'nın Siyah Afrika Devletlerinden bağımsız bir Devlet talep ettiler ; aslında bu sadece Fransa'nın ne pahasına olursa olsun tutunmak istemesindeki, ne pahasına olursa olsun ve her ne pahasına olursa olsun bu Sahel bölgesinde kendini koruma isteğindeki psikotik ısrarıyla ilgili bir sorundu; aslında talep edilen örtülü bir biçimde OCRS'den başkası değildi .

Ama bu boşa giden bir çabaydı.

Fransa'nın (Nicolas Sarkozy, François Hollande ve Emmanuel Macron'un) 2012'de de aynı şeytani projeyi, yani 'OCRS'yi başka bir örtü altında yeniden canlandırmak istemesi aynı eğilim, aynı acımasızlık ve aynı psikotik ısrar değil mi? AZAWAD adında yeni bir form mu?

Evet elbette.

Fransa'nın OCRS'yi yaratma konusundaki acımasızlığıyla jeopolitik ve jeostratejik yeni-sömürgeci, kötü niyetli, bencil, adaletsiz ve alaycı çıkarlarına kapılan Tuareg kardeşlerimiz ve diğerleri, uzun süre düşünmeli ve Senatör Mahamane Alassane Haïdara'nın boş yere önerdiği çözümü tercih etmelidir. Fransa'ya sunuldu:

“Beyaz tenli göçebeler, siyah tenli Sudanlılar, Sudanlılar ve diğerleri, OCRS'nin çevresine dahil olmanın muhtemelen sağlayabileceği avantajlardan yararlanmaları için ayrım gözetmeksizin çağrılmalıdır; eğer aksi olsaydı Sudan nüfusunun bölündüğünü görecekti”.

"Böyle bir sömürünün bir bütün olarak Sudan halkının yararına yapılması gerektiğini söyledi. »

Gözlem

Böyle bir öneri Sudanlıların geçmişte olduğu gibi (yüzyıllardır) birlik, barış ve şenlik içinde yaşamasına olanak tanıyacaktır.

2) Mobido Keita döneminde yapılanlar

1959'da Sudan Cumhuriyeti, Pan-Afrikanist ivmesiyle Senegal'le birlikte bir Federasyon oluşturduğunu söylemiştik: Mali Federasyonu.

1960 yılında bu Federasyon, Fransız yeni-sömürgeci gücünün görünmez baskısı altında dağıldı; aynı yıl 22 Eylül 1960'ta Mali Cumhuriyeti bağımsızlığını ilan etti.

İmparator Soundiata Keïta'nın çok büyük bir imparatorluğunun varisi olan Modibo Keïta'nın Mali'si, Fransa'nın pençesinden kurtularak yola çıktı.

Ancak hem ulusal hem de uluslararası düzeyde bağımsız hale gelen yeni Mali Devleti, ulusal toprakların oraya buraya dağılmış Fransız askeri üsleri ve ayrıca ulusal topraklarda oraya buraya dağılmış Fransız askeri üsleri gibi sömürgeci tahakkümün en kötü araçları kendi topraklarında var olmaya devam ettiği sürece egemen bir gerçeklik olamaz. Fransız sömürge para birimi olan ve ulusal ekonomiyi büyük bir dehşete düşürecek şekilde orada normal olarak dolaşan CFA Frangı'ndan daha fazla .

Dahası, eski sömürgeci gücün OCRS oluşturma bahanesi altında Sudan topraklarının bir kısmını ele geçirme girişimi yoluyla jeopolitik ve jeostratejik tasarımlarının artık farkında olan yeni Malili yetkililer, Fransa'nın Malili'den saf ve basit bir şekilde kesin olarak ayrılmasını talep etti. 21 Ocak 1961'de toprakları genişletti ve böylece Mali Devleti'ni sağlam bir şekilde kurulmuş bir dizi yabancı askeri üslerden kurtardı.

Mali aynı zamanda sömürgeci egemenliğin son derece yağmacı bir aracı olan CFA Frangı'ndan da kurtuldu ve ülkenin zenginliğinin yağmalanmasını kolaylaştırdı.

CFA frangı, eyalet ölçeğinde Fransız yeni-sömürgeci dolandırıcılığının bir biçimidir.

Yeni Mali devletinin bu tutumu, egemenliğinin açık ve net bir ifadesidir.

Böylece Fransa'nın pençesinden kurtulan Mali, hem yeni para birimi Mali Frangı hem de güçlü ve saygın bir Ulusal Ordu tarafından desteklenen, dünyanın müreffeh bir kadere doğru yürüyüşüyle ​​normal bir şekilde gelişti.

Cumhuriyetin ekonomik, sosyal ve kültürel gelişimini üstlenmesine yardımcı olan Rusya'yı özgürce ortak olarak seçti.

Çok sayıda endüstriyel işleme tesisi, çok sayıda devlet şirketi, çok sayıda altyapı, çok sayıda fabrika, ulaşımın, ticaretin, tarımın vb. yoğunlaşması hemen yaratıldı.

Cumhuriyet açıkça ekonomik, endüstriyel ve sosyal gelişme yolundaydı; Her şeye rağmen, bağımsızlığını yeni kazanan çok sayıda Afrika devletinin ağırlığı altında, ancak Fransa'nın kötü niyetli emirleri ve jeopolitik ve jeostratejik konularının baskısı altında, Devletin yönetimi her geçen yıl zor, çok zor hale geldi.

3) Jeopolitik ve Jeostratejik konular 

Fransa'nın Geleceği Afrika!

Fransa Sahel'den ayrılmayacak!

Bunlar, yeni-sömürgeci Fransa'nın üst düzey yöneticilerinin rüzgara karşı tekrarladığı nakaratlardır.

Ne için ?

Çünkü ne pahasına olursa olsun Afrika'nın alt topraklarında, özellikle de Mali'de bulunan muazzam kaynaklara el koymak istiyor.

Başkan Modibo Keïta'nın Mali'si Fransız kontrolünden tamamen kurtulduğunda , Fransa, Mali'nin toprak altındaki bu devasa, imrenilen maden kaynaklarına erişim sağlamak için şimdi nasıl bir politika izlemeyi düşünüyor?

Mali siyasi arenasını altüst eden (1960'tan 18 Ağustos 2020'ye kadar) farklı durum tersine dönüşlerine ilişkin aşağıdaki süreçleri dikkatlice inceleyerek , Fransa'nın jeopolitik ve jeostratejik konularının etkisini nitelendirmemize olanak sağlayacak bir sonuca varacağız. :

İlk aşama.

Birinci Cumhuriyet Döneminde (1960-1968).

Modibo Keïta'nın başkanlığı altında.

Gerçekten de, zaman geçtikçe, yeni Mali Devleti'nin son derece tatmin edici ekonomik, sosyal ve kültürel evrimine rağmen, aşağıdaki nedenlerden dolayı İktidarın uygulanması yıldan yıla son derece zor hale geliyor:

– bir yanda hâlâ sömürge Fransa'nın kötü niyetli emirlerinin etkisi altında olan birçok Afrika Devletinin ağırlığı;

– diğer yandan jeopolitik sorunların baskısı altında.

Sonuç olarak, Başkan Modibo Keïta'nın sosyalist rejimi ne yazık ki 1968'de eski sömürgeci gücün onayıyla devrildi.

Başkan Modibo Keita'nın hatası neydi?

Fransa'ya karşı çıkmak ve ülkesinin tam egemenliğini sağlamak istemek dışında hiçbiri.

İkinci adım.

İkinci Cumhuriyet Döneminde (1968-1991).

Başkan Moussa Traoré rejimi altında.

Yeni-sömürgeci Güç, İktidar Otoritesine, Devletin yönetiminde Başkan Modibo Keïta tarafından başlatılan, Ülkenin sanayileşmesini durduracak yeni bir politika olan "yapısal uyum programı"nın kullanılmasını dayattı:

– Fabrikalar, devlet şirketleri vb. neredeyse tüm endüstriyel işlem birimlerinin kapatılması.

– Ulusal para birimi Mali Frangı'nın terk edilmesi;

- Mali'nin Frank Bölgesi'ne dönüşü;

– CFA Frangı'nın 50 °/° oranında devalüe edilmesi Mali ekonomisini büyük bir dehşete düşürdü.

Bu rejim altında Fransa, çok zayıflamış Mali ekonomisinin para biriminin kontrolünü ve genel yönetimini sağladı.

Dolayısıyla para birimi üzerinde ve dolayısıyla ekonomi üzerinde kontrole sahiptir.

Mart 1991'de, halk hareketinin etkisi altında, Başkan Moussa Traoré, Yarbay Amadou Toumani Touré'nin komutasındaki askeri cunta tarafından iktidardan uzaklaştırıldı.

Başkan Moussa Traoré'nin hatası neydi?

Her ülke Moussa Traoré'nin demokrasi anlayışına göre gelişmek zorunda olduğundan , sömürge Fransası La Baule'un “Fransız tarzı” demokrasi konusundaki talimatlarını reddetmek dışında hiçbiri.

Üçüncü adım.

Üçüncü Cumhuriyet Döneminde (1992-2002).

Başkan Alpha Oumar Konaré'nin yönetimi altında.

Bu rejim, Mali halkının demokrasi için verdiği şiddetli mücadeleyi takip ediyor; askeri cunta tarafından desteklenen bu mücadele, La Baule'un talimatlarını takip etme konusunda isteksiz olan Başkan Moussa Traoré'yi iktidardan uzaklaştırdı.

Devlet iktidarının Yarbay Amadou Toumani Touré tarafından yönetildiği bir geçiş döneminin ve “nevi şahsına münhasır” bir seçimin ardından, Bay Alpha Oumar Konaré, 1992 yılında Mali Cumhuriyeti Başkanı seçildi.

İktidarı yönetirken şu gerçeği savunuyor:

– “güçlü bir Ordunun varlığı demokrasiye yönelik bir tehdittir”; ayrıca, yeni-sömürgeci Fransa'nın onayı altında , sırasıyla Başkanlar Modibo Keïta ve Moussa Traoré yönetimindeki Mali halkının gururu olan büyük Ulusal Orduyu soğukkanlılıkla hadım etti .

Bu Ordu, güçlü ve saygın bir Ordusu olmayan bir Devletin sadece ismen bir Devlet olduğu kesinlikle unutularak soğukkanlılıkla "iğdiş edildi" .

– Yeni sömürgeci Fransa'nın onayıyla Mali devletinin askeri cephaneliği yok edildi ; “Flambeau de la Paix” adı verilen şenlik atmosferinde bazı unsurlar satıldı veya yakıldı .

- 11 Nisan 1992'de imzalanan ve onaylanan Ulusal Pakt'la Mali'nin kuzey kısmına özel bir statü verildi ; Mali ulusal topraklarının bu kısmı dolayısıyla ayrı bir coğrafi, idari ve siyasi varlık haline geldi;

– Görev süresi boyunca (10 yıl), Mali'nin bu kuzey kesiminde Ordu ve Yönetim yoktu !

İktidarın yönetiminde böyle bir dönüş felaketti, ancak bu hükümetin, diğerlerinden farklı olarak, Afrika kıtasının alışık olduğu yeni-sömürgeci bir darbenin baskısı olmadan istikrar ve barış içinde yaşaması için ödenmesi gereken bedel kesinlikle buydu. BT.

Dördüncü adım.

Üçüncü Cumhuriyet (bis) döneminde AZAWAD.

Başkan Amadou T. Touré (2002-2009) yönetiminde.

Başkan Alpha Oumar Konaré'nin görev süresinin sonunda, her zamanki gibi "sui generis" seçimler , 2002'de Yarbay Amadou Toumani Touré'yi iktidara getirdi; böylece Touré, kendisini farklı çekimlerin etkisi altında son derece zayıflamış bir Devletin başında buldu. Başkan Modibo Keïta'nın devrilmesinden bu yana Sahel sahnesinde Fransız jeopolitik ve jeostratejik tedbirlerinin etkisi.

Nitekim Başkan Amadou T. Touré ne yazık ki kendisini bir Devletin başında buldu:

1) IMF ve DÜNYA BANKASI'nın dayattığı kültürel uyum politikasının, Başkan Modibo Keïta tarafından yürütülen ülkenin ekonomik ve askeri kalkınma çabalarını sekteye uğrattığı.

2) Mali'nin Frank Bölgesi'ne dönüşünün 1984'ten beri kutsandığı, Fransa'da basılan CFA Frangı'nın (Afrika'daki Fransız kolonilerinin Frangı) mevcut para birimi olarak kullanıldığı ve böylece ulusal para biriminin kurunun terk edildiği, Mali Frangı.

3) Fransa'da basılan bir ekonomik egemenlik aracı olan CFA Frangı'nın, yeni-sömürgeci Fransa tarafından eski sömürgelerine, zenginliklerini mümkün olan en iyi şekilde yağmalamaları için empoze edildiği; dolayısıyla Mali'nin parasal kaynaklarının ihraç ve kontrolünü elinde bulunduran Fransa, artık yalnızca kendi çıkarları doğrultusunda ulusal ekonominin genel yönetimini sağlıyor.

4) tüm askeri cephaneliğin imha edildiği;

Bölgenin Kuzey Kısmına (OCRS – AZAWAD) özel bir statü verilmiş ve şu şekilde nitelendirilmiştir: ayrı coğrafi, idari ve siyasi varlık.

Ordu ve Yönetimin on (10) yıl boyunca , yani Alpha Oumar Konaré'nin tüm başkanlık dönemi boyunca orada bulunmadığı bir dönem .

Çözüm

Dört asırlık köleliğin, bir asırdan fazla süren kolonizasyon ve yeni-sömürgeleştirmenin, Afrika'nın alaycı sömürüsünün, yağmalanmasının ardından Fransa'nın, bu Kıtanın zenginliğine ve temel doğal kaynaklarına aşırı bağımlılığının farkına vardığını doğrulamazsak ne sonuca varabiliriz? Öyle ki, üst düzey siyasi yöneticilerinin birçoğu " Fransa'nın geleceği Afrika'dır! " sözünü defalarca tekrarlıyor. »

Bu , Fransız politikasının Mali Devleti'nin yönetimi karşısındaki jeopolitik ve jeostratejik konularının nedenini ve amaçlarını açıklayan bir gerçekliktir .

Mevcut sonuç, büyük Mandinka İmparatorluklarının mirasçısı Mali Devleti'nin, yalnızca psikotik bir acımasızlıkla, kendi çıkarları doğrultusunda bölünmesi ve bölünmesini amaçlayan Fransız siyasetinin bu çeşitli konularının düzenlenmesi filminin yansımasıdır. .

Mali Halkı artık Fransa'nın yeni-sömürgeci tasarımının farkındadır.

Mali topraklarının kuzeyinde SAHEL olarak adlandırılan belirli bir kısmı "OCRS" perdesi veya "AZAWAD" gibi tamamen farklı bir ikame aracılığıyla ne pahasına olursa olsun ele geçirme fikrine takıntılı olan ikincisinin, doğal kaynaklar ve maden kaynakları açısından son derece zengin olan toprak altı nedeniyle çok beğenilmektedir.

Bu nedenle, Fransa'nın sınır dışı edildiği tarih olan 1960 yılında bu Ülkenin bağımsızlığına katılımından bu yana, Fransa'nın Mali Cumhuriyeti Yönetimi karşısındaki politikasının çeşitli çıkarlarını hemen kısa ve öz bir şekilde sunacağız. 2013 yılında , aniden başka bir yerden gelen uzaktan kumandalı işgalci sürüsünün pençeleri altında boğulan Mali Devleti'nin yardım çağrısı üzerine oraya geri dönüşünün talep edildiği tarih .

Yukarıda bahsedilen çeşitli jeopolitik ve jeostratejik konuların bu amacı nelerden oluşmaktadır?

20. yüzyılın ikinci yarısı hem ulusal hem de uluslararası düzeyde aşırı siyasi çalkantıların yaşandığı bir dönemdi.

Dünya halklarının vicdanlarının uyanma dönemi, bağımsızlık dönemidir.

Zaten 1943'te Kahire Konferansı Kore'nin bağımsızlığını tanıdı.

30 Ocak - 5 Mart 1944 tarihleri ​​arasında Brazzaville Konferansı sırasında General Charles De Gaulle, sömürge halklarının Fransız Parlamentosunda temsil edildiğini ve yerel meclislerin oluşturulduğunu duyurdu.

11 Mart 1945, Vietnam ayaklanmasının başlangıcıydı; Vietnam kendisini bağımsız ilan ediyor; Endonezya da 17 Ağustos'ta.

10 Ağustos 1947'de sıra 15 Ağustos'ta Etiyopya, Eritre, Somali, Libya ve Hindistan'a gelmişti.

13 Mart'tan 7 Mayıs 1954'e kadar Çinhindi'nde sömürge Fransa'ya karşı büyük bir savaş yaşandı ve DIEN-BIEN-PHU'nun düşüşü yaşandı.

1 Kasım 1954'te Cezayir'de Fransa'ya karşı bir dizi saldırı patlak verdi ve bu, Cezayir'in 1962'de bağımsızlığına yol açan ayaklanmanın başlangıcı oldu.

1 Ocak 1956 , İngiliz-Mısır Sudan'ın bağımsızlığını ilan etti; 2 Mart'ta Fas'ta ve 20 Mart'ta Tunus'ta; …

Dünya dört ana noktasından Halkın bağımsızlığı arzusuyla kaynıyor; Afrika'da geri dönüşü olmayan ve bulaşıcı bir arzu.

Sömürge Fransası zor durumda.

Yine 1956'dan itibaren, Fransız Cezayir'indeki Hassi-Messaoud'da bağımsızlık savaşı sırasında petrol fışkırırken, zor durumdaki Fransa, arkasını korumaya ve Afrika Devletlerinin geri dönüşü olmayan bağımsızlığını sağlamaya çalıştı; petrol rezervleri ve diğer maden kaynakları . 1957'de Fransa'ya bağlı bir Bölgesel Kolektivite olan OCRS'yi (Sahra Nehir Devletleri Ortak Örgütü) yaratma girişiminde bulunarak Sahra'nın bol miktarda bulunduğu ve böylece eski koloninin bölünmesine ve bölünmesine başlandı.

1956'da tasarlanan bu yeni-sömürgeci proje, Sudan'ın üst düzey yetkilileri tarafından sistematik ve kesin bir şekilde reddediliyor: Modibo Keita, Mahamane Alassane Haïdara gibi parlamenterler ve Ansongo, Bourem, Gao, Ménaka ve Kidal'deki Tuareg kabilelerinin tüm şefleri.

22 Eylül 1962'de, başında ve surlarında Başkan Modibo Keïta'nın bulunduğu Birinci Bağımsız ve Egemen Cumhuriyet doğdu .

Fransa'nın Makyavelci yeni-sömürgeci tasarımının artık farkında olan ikincisi, Fransa'ya tüm askeri üsleriyle birlikte Mali bölgesini terk etmesini emretti.

Daha sonra Mali, korkunç bir sömürgeleştirme aracı olan FRANC-CFA'nın yerine kendi para birimi olan MALIAN Frangı'nı yarattı.

Her şeye rağmen Fransa, bir gün bu “KUZEY MALI”ye geri dönme ve uzun süredir arzulanan ve imrenilen, devasa maden kaynaklarıyla dolu Sahel bölgesini ele geçirme umudunu asla kaybetmedi.

Mali Devleti'nin yönetimiyle ilgili olarak aşağıdaki şekilde analiz edilen politikanın jeopolitik ve jeostratejik konularını açıklayan da bu psikotik ısrardır:

1) Başkan Modibo Keïta'yı her ne şekilde olursa olsun (darbe, suikast vb.) ortadan kaldırın ve Mali Cumhuriyeti'ni Fransa'nın hakimiyetine, boyunduruğuna ve egemenliğine geri verin.

Daha sonrasında … … …

2) Mali ekonomisine hakim olun.

– Modibo Keïta'nın başkanlığında artan endüstriyel ivmeyi yok ederek ;

– Mali Devletini zayıflatmak, onu daha iyi köleleştirmek, sömürmek ve önemli doğal kaynaklarından faydalanmak amacıyla ekonomiyi en basit ifadesine indirgeyerek .

Not: Başkan MOUSSA TRAOR É'nin siyasi rejimi, Mali Devleti'nin Fransa tarafından dayatılan Yapısal Uyum Programı'nı kabul etmesinin ardından bu hedefe ulaşmayı mümkün kılacaktır.

3) Ordunun “iğdiş edilmesi” yoluyla Devlet üzerinde hakimiyet ve askeri kontrol sahibi olun ; bunu en basit ifadeyle önemli Mali askeri cephaneliğini ateşle (Barış Meşalesi) ya da satış yoluyla yok ederek azaltın.

Ne yazık !

4) Aşağıdakileri yaparak, Mali Cumhuriyeti'nin KUZEY kısmı üzerinde tüm askeri ve idari tutarlılığı tamamen boşaltarak :

– Mali'nin kuzey bölgesinin tamamen askerden arındırılması ; bu nedenle bu bölgede artık asker yok.

– İdarenin tamamen geri çekilmesi; dolayısıyla bu alanda artık yönetim yok.

– Cumhuriyetin kuzey kısmına verilen özel bir statü .

Büyük boşluk

Kuzey Mali'de bu şekilde yaratılan ve belirli bir statüye sahip olan büyük boşluk, AI QAIDA, ANSARDINE, İSLAMCI hareketlerin, teröristlerin, çok sayıda uyuşturucu kaçakçısının unsurlarını cezbetti... bunlar, siyasi veya politik veya her türden korkunç bir huzursuzluk kaynağıydı. sosyal… Libya Devletinin yönetiminde.

Bu büyük boşluk, ELYS É E ofislerinde, NICOLAS SARKOZY, ALAIN JUPP É ve diğerlerinin Fransa'sı tarafından , bir takım Tuareg subaylarını, elitleri ve Libya Ulusal Ordusu'nun önemli bileşenlerini firar etmeye ikna etmek için tam olarak yararlanılıyor; Başkan MOUHAMMAR KADDHAFI'yi, kendi menşe ülkelerine (KUZEY-MALI) , atalarının topraklarına ( aynı şekilde , oluşumuna aktif olarak katıldıkları, Ulusal Kurtuluş Hareketi (MNLA) adı verilen bir PARTİ içinde) görkemli bir geri dönüş sözü vererek terk etmelerini ) Mali Cumhuriyeti'nin bütünlüğüne yönelik büyük dehşete karşı AZAWAD'ı çağırdı.

Bu, Mali Cumhuriyeti'nin yeni-sömürgeci Fransa tarafından bölünmesi ve bölünmesi yönündeki ısrarlı ve psikotik arzunun ifadesi değil mi?

Evet elbette.

Not: Başkan AMADOU TOUMANI TOUR É'nin siyasi yönetim rejimi, bu gerçeklerin Fransa'nın lütfu altında ortaya çıkması karşısında hem ekonomik hem de askeri açıdan çaresiz kalacaktır.

5) Son engel ve ağır silahlı pan-Afrikancı olan Başkan MOUHAMMAR KADDAFI'yi ortadan kaldırın .

Kaba yalanlara ve 1973 No'lu BM Kararının açıkça ihlaline dayanarak, NICOLAS SARKOZY'nin Fransası, Libyalı Rehber MOUHAMAR KADDHAFI'yi suikasta uğrattı, böylece Sahel'de genel bir istikrarsızlığa yol açtı; bu da bir yandan arzu edilenin lehine olacaktır . ve Mali şehirlerinin KONA, GAO, TIMBOUCTOU, KIDAL'in cihatçı orduları, İslamcılar, MNLA'nın ayrılıkçı isyancıları, teröristler tarafından programlı işgali ve diğer yandan ( tarafından programlanan ve beklenen bir yardım çağrısına dayanarak) kuşatılmış MALIAN DEVLETİ), Fransa'nın FRANCOIS HOLLANDE tarafından 2013 yılında uzun süredir imrenilen bir ülkeye (AZAWAD) muzaffer dönüşü (sic) ancak 1961'de surların üzerinde duran Başkan MODIBO KEÏTA tarafından kovuldu.

Ve dokuz (9) uzun yıl geçti (2013-18 Ağustos 2022):

– Mali Ordusunun (FAMAS) KONA, GAO, TIMBOUCTOU şehirlerini ele geçirmesi ve yelkenlerinde rüzgârla KIDAL şehrine uçmasıydı.

- Yelkenlerinde rüzgar olan Malili askerler herhangi bir isyan veya terörist hareketi ile savaşmaya hazırlanırken, ne yazık ki FRANSA tarafından Mali Ordusu'nun (FAMAS) KIDAL şehrine girişinin şaşırtıcı ve kategorik olarak yasaklanmasıydı ve bu nedenle tüm ulusal toprakları kesin olarak geri almak.

– Ve MNLA, CMA, İSLAMCI isyancılar, YAD AG GALLY vb. ile tanışıp iç içe geçtiğimiz, aniden bir Fransız askeri ENCLAVE haline gelen KIDAL'di.

Bu yasak neden bu kadar kategorik?

İhanet mi?

Neyi biliyorum?

– O zaman BARKANE operasyonu, ardından Fransa'nın “sui-generis” CEZAYİR BARIŞ VE UZLAŞMA ANLAŞMALARI operasyonu ile Cumhuriyetin bölünmesi ve parçalanmasına yönelik açık bir eğilim ortaya çıktı.

– Yine bir tür truva atı olan MINUSMA operasyonuydu .

– Ve sonra G 5 SAHEL operasyonu , daha doğrusu G 6 SAHEL operasyonu, çünkü tamamen Fransız çıkarlarının yönetimi ve kontrolü altında.

– Ve sonra TAKUBA operasyonu, sonra ve sonra ve sonra….

– Ve Mali'nin büyük halkı, farkına varmak , uyanmak , Fransa'nın durumunu ve niyetini anlamak, karar vermek ve eğlenmek için: “ ihanete ! » ; “ihanete!” »

– Ve FRANSA ile BOŞANMA için uzun zamandır beklenen zaman gelmişti; fırtınalı bir boşanma, nihai ve sonsuza kadar.

Bu çalışmadan sonra, Mali Cumhuriyeti'nin Başkanlar MODIBO KEÏTA'dan IBRAHIM BOUBACAR KEÏTA'ya (22 Eylül 1960 - 18 Ağustos 2022) yönetimi altındaki siyasi hayatının panoramasının, çeşitli siyasi gerilemelerin sonunda böyle olduğunu teyit ediyoruz. Fransa'nın bencil çıkarlarına özgü bir anlamda, politikasının Sahel ve uluslararası sahnedeki çeşitli jeopolitik ve jeostratejik yansımalarını birleştiren durum .

Yaşasın tek, bölünmez, kaderinin efendisi egemen Mali Cumhuriyeti!

Afrika Birleşik Devletleri yaşasın!

Amadou Aliou N'Diaye, Emekli Hakim ve Mali Yüksek Mahkemesi Eski Başkanı