Napolyon Bonapart'ın son vasiyeti neydi?

• Napolyon, Nisan 1821'de kaleme aldığı vasiyetinde en büyük arzusu olarak naaşının Paris'te, Seine Nehri kıyısına defnedilmesini istedi.
• Vasiyetinde İngiliz hükümetini ve ada valisi Hudson Lowe'u erken ölümünden sorumlu tuttu, dört Fransız komutanı ise "hain" olarak niteledi.
• Oğlu Roma Kralı'na kişisel eşyalarını bırakırken, sadık hizmetkarlarına ve askerlerine milyonlarca franklık miras ayırdı.
• Vasiyetin uygulanması, Fransız hükümetinin siyasi maddeleri tanımaması ve finansal zorluklar nedeniyle onlarca yıl sürdü ve ancak yeğeni III. Napolyon döneminde tamamlanabildi.

Nisan 1821'de sağlığının kötüleştiğini hisseden Napolyon, St. Helena adasında son isteklerini yazdırmaya başladı. Fransız yasalarına uygun olması için, 15 Nisan'da büyük bir titizlikle belgenin tamamını kendi el yazısıyla beş büyük sayfaya kopyaladı.

Vasiyetinin en bilinen cümlesi, Fransa'ya olan bağlılığını gösteriyordu: "Küllerimin, çok sevdiğim Fransız halkının ortasında, Seine Nehri kıyısında dinlenmesini diliyorum." Bu arzu, onun en büyük mirası olarak tarihe geçti.

Vasiyeti siyasi bir hesaplaşma metniydi

Napolyon, vasiyetini siyasi bir manifesto olarak da kullandı. Belgede, "İngiliz oligarşisi ve onun katili tarafından" erken bir ölüme mahkum edildiğini belirterek, ada valisi Hudson Lowe'u suçladı.

Ayrıca, son yenilgilerinden sorumlu tuttuğu Marmont, Augereau, Talleyrand ve Lafayette'i "hain" olarak ismen zikretti. Geçmişteki tartışmalı kararlarından biri olan Dük d'Enghien'in idamının sorumluluğunu ise "Fransız halkının güvenliği için hayati önem taşıyordu, benzer koşullarda yine aynısını yapardım," diyerek tamamen üstlendi.

Sadık hizmetkarlarına ve askerlerine büyük bir miras bıraktı

Vasiyetin büyük bir bölümü, mali mirasçıların listesinden oluşuyordu. Sürgündeki yoldaşları General Montholon ve General Bertrand ile hizmetkarı Marchand'a yüz binlerce frank bıraktı ve onları vasiyetinin uygulayıcıları olarak atadı.

Napolyon ayrıca, 1792-1815 yılları arasında savaşan askerlere ve subaylara dağıtılmak üzere milyonlarca franklık toplu miraslar ayırdı. Ancak bu mirasların ödenmesi, Paris'teki bir banka hesabı dışındaki kaynakların belirsizliği nedeniyle büyük ölçüde zorlaştı.

Vasiyetin uygulanması onlarca yıl sürdü

Napolyon'un ölümünün ardından vasiyetin yerine getirilmesi, büyük engellerle karşılaştı. İngilizlerin eline geçmemesi için çeşitli hilelerle korunan belge, Avrupa'ya ulaştığında Fransa'daki XVIII. Louis hükümeti tarafından tanınmadı.

Hükümet, vasiyetin siyasi iddialarını ve devlete yük getirecek toplu mirasları reddetti. Bireysel mirasların ödenmesi ise bankacı Laffitte ile yaşanan hukuki mücadeleler nedeniyle yıllarca gecikti. Vasiyetin tam olarak uygulanması ve gazilere ayrılan payların ödenmesi, ancak 1850'lerde yeğeni III. Napolyon'un iktidara gelmesiyle mümkün oldu.