Meksika’da Kartlar Yeniden Dağıtılıyor: İnceldiği Yerden Kırıldı

Formula 1 denildiğinde bazı pistler her zaman alışılmışın dışında heyecan katar: Spa, Bakü, Meksika... Autódromo Hermanos Rodríguez pistinin meşhur, neredeyse bir kilometreyi bulan start düzlüğü, yarışın daha ilk saniyesinde kalpleri hızlandırır. Pilotlar motorun tüm gücünü o ince havada zorlarken, hava yoğunluğunun düşük olması DRS (Drag Reduction System) etkisini katlar, arkadan gelenlerin adeta fırlayarak geçiş yapmasına olanak tanır. Bu uzun hat boyunca atılan ilk hamle, her sene genellikle yarışın kaderini belirler. 2025’te de öyle oldu. McLaren pilotu Lando Norris, starttaki kaotik rüzgârın içinden sakin bir zarafetle çıktı, liderliği aldı ve bir daha arkasına bakmadı. Tribünleri dolduran Meksika seyircisinin coşkusu, Autódromo Hermanos Rodríguez’in havasına bir festival enerjisi katarken, yarış daha ilk virajdan itibaren strateji, hız ve dayanıklılığın sınırlarını zorlayan bir mücadeleye dönüştü.

Tabii sadece yarış ile sınırlı kalmadı olaylar. McLaren cephesinde işler yine yarı umut, yarı hayal kırıklığı şeklinde ilerledi. McLaren garajında hafta boyunca sessiz ama güçlü bir özgüven vardı. Norris, sıralama turlarında neredeyse hatasız bir turla pole pozisyonunu aldı ve yarışta bu avantajı soğukkanlı bir ustalıkla korudu. Startta Leclerc’in ilk viraj baskısını sakinlikle savuşturdu. Ardından temposunu hem lastik hem de motor yönetimiyle dengede tuttu. Meksika’nın yüksek rakımı, motor sıcaklığı ve fren aşınmasıyla pilotlara tuzak kurar; Norris bu tuzakların hiçbirine düşmedi.

Bu zafer, onun artık sadece hızlı değil, olgun bir pilot olduğunu kanıtladı. Sezon boyunca Piastri ile süregelen denge, Meksika’da kırıldı. Norris sadece yarış kazanmadı; psikolojik üstünlüğü de aldı. Sezonun genelinde şampiyona liderliğini önde götüren Piastri artık lideri kovalayan tarafta. Genç pilot, sezonun ikinci yarısından itibaren istediği ritmi bir türlü tutturamadı ve art arda gelen puan kayıpları yüzünden sadece Norris’i değil, hemen arkasında ivmeyi yakalayan Verstappen’i de düşünmesi gerekecek.

Öte yandan Red Bull için Meksika GP bir kabus gibiydi. Max Verstappen, hafta sonu boyunca araçtan istediği cevabı alamadı. Meksika’nın 2.240 metrelik rakımı, güçlü Red Bull paketini adeta boğdu. Turbo sistemler oksijen yetersizliğinden verim kaybederken, soğutma kanalları da limitte çalıştı. Normalde aerodinamik olarak yere mıhlanan RB21, bu pistte virajlarda dengesini yitirdi. Verstappen podyumda kalmayı başarsa da bu sonuç, alıştığımız galibiyet standardına göre bir yenilgi sayılabilir. Yarış sonrası yorumu, durumun farkında bir şampiyonun yorgunluğunu taşıyordu: “Aslında her şeyi denedik ama işe yaramadı.”

Ferrari ise sıralama turlarından sonra sezonun ilk Ferrari galibiyeti için ışık yakmıştı. Sıralama turlarındaki parlaklık, yarışın uzun temposunda aynı ışıltıyı bulamadı. Tifosi yine umduğunu bulamadı. Leclerc’in ikinci sırada bitirdiği yarış, Ferrari için sessiz ama değerli bir direnişti. Takım son dönemde yaşadığı stratejik karmaşaları bu kez yaşamadı; pit stoplar hatasız, lastik seçimleri isabetliydi. Leclerc, yarış boyunca Norris’i tehdit edecek kadar hız bulamasa da, arkasındaki Verstappen’i baskı altında tutarak takımına istikrar kazandırdı. Şunu belirtmekte fayda var: SF-25’in tek tur performansı, Ferrari’nin hâlâ potansiyelini koruduğunu gösterdi. Takımın asıl sorunu, bu hızın yarış mesafesinde sürekli bir avantaja dönüşmemesi.

Kırılma Anı: VSC

Orta bölümde yaşanan kısa sanal güvenlik aracı (VSC – Virtual Safety Car) dönemi, yarışın dengesini bozdu. Piastri pit stratejilerini bu evreye göre planlarken, Norris risk alıp pistte kalmayı seçti. Bu cesur karar, yarışın kaderini belirledi. VSC sonrası lastik avantajı Norris’in elinde kaldı, Leclerc onu yakalayamadı. Piastri’nin ise ritmini tamamen kaybettiği o birkaç dakika, sezonun şampiyonluk tablosunda uzun vadeli sonuçlar doğurabilir.

Mühendislik ve Rakımın Etkisi

Peki Meksika GP araç performansını nasıl bu kadar etkileyebiliyor? Cevap rakımda gizli. Burası mühendislik açısından bir sınav gibidir. Rakım yükseldikçe hava yoğunluğu düşer, bu da aerodinamik bastırma gücünü zayıflatır. Takımlar bu açığı kapatmak için yüksek kanat açıları dener ama o da düzlüğe çıkan hızları azaltır. Bu paradoksu çözmek, mühendislerin en büyük mücadelelerinden biridir.

Bu yıl McLaren bu dengeyi kusursuz kurdu. Araç hem düzlükte yeterli hıza sahipti hem de virajlarda stabil kaldı. Ferrari bu çizgiye yaklaştı, Red Bull ise geride kaldı. Bu fark, aslında sezonun genel gidişatını da özetliyor: McLaren artık sadece hızlı değil, teknik olarak da en esnek takım konumunda.

Zirve El Değiştirdi

Meksika GP sonrası tablo açık: Norris lider, Piastri takipte, Red Bull ise dengesini arıyor. Ferrari sessiz ama istikrarlı adımlarla yaklaşmaya devam ediyor. Dört yarış kala her puanın değeri iki katına çıkmış durumda. McLaren’in artık sadece hızını değil, iç huzurunu da koruması gerekiyor. Çünkü en büyük mücadele, rakiplerle değil, aynı takım içindeki hırslarla veriliyor.

Checo’nun memleketi, takvimin bu noktasında bir yarıştan çok bir barometre gibiydi; kimin hâlâ savaşacak gücü kaldığını, kimin sezonun ağırlığı altında ezildiğini gösterdi. Tribünlerin tutkusu, pit duvarlarının gerginliğiyle birleşti ve Formula 1’in özünü yeniden hatırlattı: hız kadar sabır, güç kadar akıl oyunu. Verstappen’in bitmek bilmeyen hırsı artık şaşırtmıyor ama hâlâ büyülüyor. McLaren’in enerjisi, Ferrari’nin direnci, orta grubun kalabalık mücadelesi… Hepsi bu sahnede kendi rolünü oynadı.

Gelecek Durak: Brezilya GP

Meksika, yine dramatik, gürültülü ve unutulmaz bir haftasonu sundu. Şampiyona artık son düzlüğe girdi; herkesin motoru yorgun, ama kalpler hâlâ tam gaz.

Sıradaki durak, Amazon Ormanlarının hüküm sürdüğü topraklar olan Güney Amerika’nın en dramatik sonlara ev sahipliği yapmış yeri: Brezilya GP, yani Interlagos.