Hiçlik, yokluğun karanlığı değildir; Rabbine yakınlaşmanın nurudur. Kırık bir kalbin, secdenin toprağında tamamlanmasıdır.

Toplumsal şizofreniyi yaşayan bir toplum, kendisinin hasta olduğunu fark etmeyecek kadar meşguldür. Çünkü kendi kendini kandırma yeteneği en güçlü savunma mekanizmasıdır.

İstanbul’a hizmet etmek bir şereftir. Ama bu şeref ancak yüreğini bu şehre bağlayanlara nasip olur.

Bu ülkede “denge” diye kutsadıkları şeyin gerçekte neye hizmet ettiğini gerçekten çok merak ediyorum. Çünkü görünen o ki, denge dedikleri adalet değil, itidal değil, toplumsal mutabakat hiç değil.

Müslüman’ın kendi hocasına, kendi alimine, kendi değerine sahip çıkmayışı; suskunluğu, lakaytlığı ve dedikoduya sarılması, bugün hala yüzleşemediğimiz bir yaradır.

Dostlar, insanlık kendi hükümdarını, kendi yol gösterenini kaybetmiş durumda. Bir yanımız kibir, bir yanımız korku, bir yanımız hırs, bir yanımız nefis…