Bir kitle silahı olarak eğitim

Bazı silahlar barutla çalışmaz.

Ses çıkarmaz.

Kan dökmez.

Ama zihinleri felç eder, kalpleri kurutur, toplumları çökertir.

Eğitim, insanlık tarihi boyunca ya bir medeniyet inşa aracı ya da bir toplum imha silahı olmuştur. 

Çünkü eğitim,insanı şekillendirir, insan ise tarihi. 

Doğru eğitimle bir millet ayağa kalkar,yanlış ellerde ise eğitimin kendisi bir kitle imha silahına dönüşür.

Bugün ülkemizde eğitim sisteminin en büyük açmazlarından biri, nicelikle nitelik arasındaki uçurumdur. 

Özellikle üniversiteler örneğinde bu çarpıklık çok net görünür hale geldi. Her ile bir üniversite açmak, ilk bakışta umut vericiydi. 

Ancak bu yaygınlık, beraberinde büyük bir çoraklaşmayı getirdi.

Binalar çoğaldı ama fikir küçüldü.

Akademik unvanlar arttı ama idealist hocalar azaldı.

Diploma sahibi gençler çoğaldı ama yönü, ideali, davası olan gençler yok denecek kadar azaldı.

Bugün üniversite koridorlarında yürüyen binlerce gencimiz, kim olduğunu bilmeden, neye inandığını sorgulamadan, sadece “mezun” olma telaşıyla yaşıyor. 

Zihinler, birer sınav geçme aracı olarak kullanılıyor; kalpler ise eğitimin hiçbir yerinde yok.

Çünkü sistem bize şunu diyor adeta:

“Düşünme, itiraz etme, sadece işle.

Kim olduğun değil, nerede çalıştığın önemli.”

Bu, modern çağın diplomalı köleliğidir.

İçinde merhamet olmayan bir zeka, vicdan taşımayan bir başarı, inançsız bir bilgi yığını…

Eğitim, böylece bir milleti özgürleştiren değil,onu kendi içine hapseden bir silaha dönüşüyor.

Ve bu silahı biz kendi ellerimizle üretiyoruz:

Kendi kültürüne yabancı müfredatlarla,

Yabancı hayranlığı aşılayan öğretim modelleriyle,

Kendi diline, tarihine, inancına sırt döndüren anlayışlarla.

Peki, bunun sonucunda ne oluyor?

Aidiyet duygusunu kaybetmiş bireyler…

Köklerinden koparılmış nesiller…

Mış gibi yapan akademiler, düşünüyormuş gibi yapan kürsüler…

Ama unutulmamalı!

Bir milletin çocuklarına geçmişi unutturursanız, geleceğini yönetmeniz kolaylaşır.

Oysa biz biliyoruz ki gerçek eğitim;

Kökle kanat arasında denge kurabilmektir.

Hem kafayı hem kalbi eğitmektir.

Ezber değil; idrak, diploma değil; şahsiyet, meslek değil; misyon kazandırmaktır.

Bugün bir karar vermeliyiz..

Üniversiteler, sadece mezun veren mekanizmalar mı olacak;

Yoksa milletin geleceğini omuzlayacak bir diriliş nesli mi yetiştirecek?

Eğer eğitim, milletin rotasını belirleyen ana damar ise;

O zaman öğretmenler çağın en büyük mücahididir.

Ve her sınıf, bir mevzidir.

Çünkü eğitim, ya bizi biz yapar…

Ya da bizden geriye sadece kullanışlı bireyler bırakır.

Unutma ey ülkem!

Savaşlar artık cephelerde değil, zihinlerde kazanılıyor.

Ve kaybedilen bir eğitim savaşı, kaybedilen bir vatan demektir.

Vesselam…