Duygular mevsimler gibidir, gelir geçer

İnsan kalbi, bir coğrafyadır aslında. İçinde kışın dondurduğu sular, baharın yeşerttiği topraklar, yazın olgunlaştırdığı meyveler ve sonbaharın sararttığı yapraklar vardır.

Her mevsim bir duygudur; her duygu bir mevsim gibi gelir ve geçer.
Ne kış sonsuza dek sürer, ne de bahar kalıcıdır. Ama her biri, ruhun içinde bir iz bırakır.

Bazen öyle soğuk bir kış gelir ki, içimizdeki nehirler donar.
Umut bile bir buz parçasına dönüşür. Konuşmak anlamsız, gülümsemek zordur.
Oysa bilmeliyiz; kar bile bir süre sonra erir, yerini sessizce filizlere bırakır. Çünkü hiçbir hüzün, Allah’ın insana bahşettiği yenilenme kudretinden güçlü değildir.

Sonra bir bahar çıkar karşımıza… Gözlerimizin önünde yeniden yeşeren umutlar, içimizde yankılanan kuş sesleri…
Kalp yeniden inanmak ister.
Aşka, merhamete, insana…
Bahar duyguların en saf halidir; ama en kırılganı da odur.
Çünkü biliriz ki, fazla sürmeyecek.

Yaz, insanın kendine en çok benzediği mevsimdir.
Duygular doruğundadır; sevinçler gürül gürül, özlemler yakıcı.
Sıcağın ortasında insanın yüreği yanar; bazen aşkla, bazen yalnızlıkla.
Fakat bu da geçicidir.
Her hararetin ardından bir serinlik, her yangının ardından bir gölge bulunur.

Ve sonra sonbahar…
Gitmelerin, eksilmelerin, vedaların mevsimi.
İnsan biraz buğulanır, biraz susar. Yapraklar dökülürken, aslında içimizdeki fazlalıklar da dökülür. Hayat, “her şeyin vakti vardır” der gibi, olgunlaşmanın vaktinin geldiğini fısıldar.

İşte duygular da böyledir dostlar!
Gelir, büyür, geçer…
Ama hiçbir duygu boşa yaşanmaz. Her biri bizi bir sonraki mevsime hazırlar.
Çünkü insan, hissettiklerinin toplamı değildir sadece; onları nasıl taşıdığıyla da insandır.

Belki de olgunluk dediğimiz şey, duyguların gelip geçiciliğini kabullenmektir.
Ne sevinçte taşmak, ne kederde boğulmak…
Hepsinin bir vakti, bir hikmeti olduğunu bilmek.
Ve hangi mevsimde olursak olalım, içimizdeki takvimin sahibine güvenmek.

Kalp, mevsimlerle imtihan edilir; ama asıl mesele, her mevsimde insan kalabilmektir.

Vesselam…