Gazze çok yoruldu yükünü hafiflet Allah’ım

Gazze, yorgun bir yürek şimdi.

Her sabah bir başka enkazdan uyanıyor insanlık.

Bir çocuğun gözleri hala açık, ama bakmıyor artık.

Bir annenin kucağında sararıp solmuş bir bebek, süt yerine barut kokusu emmiş.

Her sokak, her ev, her duvar, her taş bir ağıt gibi duruyor yerli yerinde.

Ve biz, bir ekranın ardında, dilimizde dualar, yüreğimizde öfke, aczin en koyu tonuyla izliyoruz bu sessiz çığlığı.

Gazze’yi silmek istediler. Haritalardan, hafızalardan, kalplerden…

Ama unuttukları bir şey vardı Gazze, yalnızca bir şehir değildi.

Gazze, direnişin adıdır.

Sabır, onur, sebat, iman ve vakarın adıdır.

Öyle ki, onu yok etmek isteyenler, farkında olmadan tüm dünyada Gazze’yi çoğalttılar.

Bir çocuğun gözyaşında, bir annenin haykırışında, bir şairin mısrasında, bir bayrağın gölgesinde…

Gazze şimdi İstanbul’dur, Saraybosna’dır, Kudüs’tür, Kahire’dir, Endülüs’tür…

Ve her onurlu kalpte yankılanan bir direniş türkü­südür.

Ama Gazze çok yoruldu artık.

Kuşatılmış bir toprak değil sadece; ruhu kuşatılmış bir halktır.

Gecesi gündüzden karanlık, gündüzü geceden daha sessiz…

Sadece bombaların sesi duyulmuyor,bir neslin sessiz vedası, bir ümmetin bitap duası var orada.

Ey Kudret Sahibi Allah’ım, yükünü hafiflet Gazze’nin.

Sen ki, “Bir mazlumun duasıyla arş titrer” buyuransın…

Titresin bu dünya.

Ey insanoğlu uyan bu gafletten.

Ve anla.!

Gazze yıkıldıkça, insanlık çöker.

Gazze sadece dayanıyor değil, direnişiyle bizi ayakta tutuyor.

Belki biz çoktan yıkıldık da, hala Gazze’nin gözlerinden utanıyoruz.

Ey kalbi hala atanlar…

Gazze olmak, haykırmak demektir.

Gazze olmak, unutmayı reddetmektir.

Ve en çok da, Allah’tan başka kimseye boyun eğmemektir.

Vesselam…