Kudret mi, hikmet mi?

İnsanoğlu tarih boyunca kudretin peşinde koştu.

Güç sahibi olmak, söz geçirebilmek, hükmetmek…

Kralların tacı, komutanların kılıcı, modern çağda ise servet, silah ve algoritmalar üzerinden şekillenen bir kudret arzusu.

Oysa bu kudret arayışı, çoğu zaman hikmetten uzaklaştığımızın da resmidir.

Kudret, görünür olandır.

Korku uyandırır, boyun eğdirir. Hikmet ise görünmeyen ama derinlerde kök salandır.

Anlam verir, yön gösterir.

Biri zorla alır, diğeri gönülden verir. Kudretin dili emirdir; hikmetin dili ise nasihattir, kalbe dokunur.

Bugün dünyanın en güçlü ülkeleri, en kudretli ordularıyla yıkım üretmekte mahirler.

Ama bir çocuğun gözyaşına merhem olamıyorlar.

Gazze’de, Yemen’de, Suriye’de akan kanın karşısında susanlar, kudretin en yüksek mertebesindekiler değil mi?

Ama hikmetin sesine ne kadar da uzaklar…

Hikmet ehli, adaletin, merhametin, tevazunun, sabrın ve hakkaniyetin izini sürer.

Kudret ehli ise zaferi, menfaati, çıkarı ve üstünlüğü.

İkisinin yol ayrımında duruyoruz bugün.

Hem fert olarak hem millet olarak hem de insanlık olarak.

Kudret sahibi olmak elbette kötüdür demiyorum. Ama hikmetten bağımsız bir kudret, Firavun’u doğurur.

Hikmetle yoğrulmuş kudret ise Hz. Süleyman’ın hükmünü getirir.

Biri yakar, diğeri yaşatır.

Biri övülmek ister, diğeri sevilmeyi bile beklemez.

Evlatlarımızı nasıl yetiştiriyoruz? Güçlü olsun yeter mi diyoruz, yoksa haklı olsun, merhametli olsun mu diyoruz?

Kurumlarımız, liderlerimiz, medyamız, eğitim sistemimiz… Kudreti mi kutsuyor, hikmeti mi besliyor?

Belki de insanlık için asıl sınav buradadır.

Zira kudret geçicidir, hikmet kalıcı. Kudretle saraylar yapılır; hikmetle medeniyet inşa edilir.

Kudret korku salar; hikmet huzur getirir.

Kudret zorla susturur; hikmet gönüllü dinletir.

Yol ayrımındayız!

Kudret mi, Hikmet mi?

Seçtiğimiz yol, sadece bizi değil, bizden sonrakileri de şekillendirecek. O yüzden şimdi, güce değil, anlama yönelme vaktidir.

Vesselam…