Olmayışların hikmeti

İnsanın hayat yolculuğu, sahip oldukları kadar, sahip olamadıklarıyla da şekillenir.

Varlık ile yokluk, gündüz ile gece kadar birbirine bağlıdır.

Her olmayış, aslında varlığın bir başka yüzüdür.

Tüm olmayışlarda saklı bir var oluş vardır.

Bunu idrak ettiğin anda, hayata bakışın değişir. Çünkü artık yokluk seni korkutmaz, bilakis seni hakikate yaklaştırır.

Tasavvuf büyükleri der ki: “Yokluk, varlığa açılan kapıdır.”

Çünkü insan, elindekini kaybetmeden çoğu zaman kıymet bilmez. Kaybettiğinde, sessiz bir öğretmen gelir yanına!

Sabır.

Sabırla birlikte idrak gelir, idrakle birlikte teslimiyet.

Ve teslim olan insan artık her kaybın ardında bir kazanç olduğunu hisseder.

Bazen bir dostun uzaklaşması, seni kendi iç sesini duymaya çağırır.

Bazen bir kapının kapanması, seni yanlış yollardan korur.

Bazen de bir arzunun gerçekleşmemesi, seni yutacak bir hevesten kurtarır.

Görmeyi bilirsen, olmayışlar aslında seni yoran değil, seni koruyan, seni dönüştüren işaretlerdir.

Ama biz çoğu zaman bu derinliği fark etmeyiz.

Çünkü gözümüz, kalbimiz kadar görmez.

Zihin hep sorgular!

“Neden ben, neden böyle oldu?”

Oysa kalp bilir ki; hiçbir şey sebepsiz değildir.

Allah, bazen vermeyerek terbiye eder; bazen susturarak konuşturur; bazen geciktirerek en doğru vakti hazırlar. Olmayış, bir tür rahmettir.

Fakat onu anlamak için insanın kalbini sakinleştirmesi gerekir.

Düşünsenize dostlar, her “olmayan” şey seni daha çok Allah’a yaklaştırıyorsa, bu gerçekten bir kayıp mıdır?

Belki de olmayışların içindedir seni büyüten hikmet.

Çünkü insan, sahip olduklarıyla değil,yoklukla yoğrularak kemale erer.

Bir mürşidin dediği gibi:

“İnsanı olgunlaştıran, varlık değil yokluktur. Çünkü insan varlıkla şımarır, yoklukla toparlanır.”

O yüzden hayatta her eksilişe, her yarım kalmışlığa, her gidişe başka bir gözle bakmak gerekir.

Belki senden alınan şey, senin için bir kayıp değil, bir korunmadır.

Belki geciken şey, sana hazırlanmak için verilmiş bir süredir.

Belki de gerçekleşmeyen dua, daha güzeline zemin hazırlıyordur.

Kaygının yerini tefekkür alınca, kalp şifalanır.

Olmayışların ardında güzellikler buldukça, insan hayatın ağırlığını taşımayı değil, onunla uyum içinde yaşamayı öğrenir.

Hayat, sana bazen vererek değil, alarak öğretir.

Ve o an anlıyorsun ki; gerçek mutluluk, sahip olduklarında değil, olmayışların ardındaki hikmeti görebildiğinde başlıyor.

Vesselam…