Yeniden

Bazen insanın içinden geçen tek şey, her şeye yeniden başlamak olur. Zamanın yorduğu, hayal kırıklıklarının pas tuttuğu bir ruh haliyle değil, taze bir umutla, içten bir tebessümle. Tıpkı bir martının kanadında süzülen rüzgar gibi…

Tıpkı bir çocuğun gülüşünde gizlenen masumiyet gibi…

Yeniden.

Bugünlerde, dünya sanki üstümüze kapanıyor.

Savaşlar, yoksulluk, vicdansızlık, hoyratlık, zulüm…

Her sabah yeni bir acıya uyanıyoruz. Ama her sabah aynı zamanda yeni bir ihtimaldir.

Her seher vakti, gözyaşının değil, umut damlalarının vakti olabilir.

Yeter ki gönlümüzü yeniden hayata açalım.

Bir deniz gibi çırpınan içimiz, aslında yeni bir kıyıya varmak istiyor. Titreyen yüreklerimiz yeniden güvenmek, yeniden inanmak istiyor. İnsanlara…

Dostluklara…

Göz göze gelmeden, hal hatır sormadan, selamsız geçen günlerin yorgunluğunu üzerimizden atmak istiyor.

Belki de en çok buna ihtiyacımız var;

Yeniden tanımaya insanları..

Önyargıları değil sevgiyi kuşanmaya. Bizi birbirimizden uzaklaştıran değil, yaklaştıran kelimeleri seçmeye. Üslubumuzda merhameti, bakışımızda nezaketi buluşturmaya.

Yeniden uzanmalıyız güneşe…

Kararan dünyamızı, içimizi, ilişkilerimizi aydınlatmak için.

Çünkü insan, ışığına ne kadar uzak düşerse, o kadar üşür kalbi.

Ve bir ülkenin, bir toplumun soğuyan kalbi, bir daha kolay kolay ısınmaz.

O yüzden şimdi, tam zamanı!

Yeniden aydınlanmanın, yeniden dirilmenin…

Yeniden yankılanmalı sesimiz; adalet için, merhamet için, barış için. Suskun kalmanın, kabullenmenin, “böyle gelmiş böyle gider”ciliğin zamanı geçti.

Artık ses vermek, ses olmak zamanı. Çünkü her yankı, bir başka yankıyı doğurur.

Ve evet, yeniden yaşamak mümkün. Tüm bu hengamenin, kargaşanın, karanlığın içinde bile…

Yeter ki yeniden sevmeyi öğrenelim. Kendimizi, insanı, hayatı.

Yeter ki yeniden “başka bir dünya mümkün” diyelim.

Unutmayalım!

Hayat, yeniden başlayabilenlerin omzunda yükselir.

Vesselam…