Putlar yıkıldıkça çoğalıyor

Hazreti İbrahim baltasını eline alıp putları bir bir devirdiğinde, insanlığın hakikatle olan kadim mücadelesinde önemli bir adım atmıştı.

O, putları yalnızca taş ve tahtadan ibaret şekiller olarak görmüyor, onları insan zihnini ve ruhunu esir alan sahte otoriteler olarak değerlendiriyordu.

Putları yıktı, ama ne gariptir ki insanlık, onlardan boşalan yerlere yenilerini koymaya devam etti. Üstelik bu yeni putlar, eskisinden daha da güçlü ve daha sarsılmaz hale geldi. Çünkü artık taş ve tahta yerine, ideolojiler, çıkarlar, hırslar, makamlar, şöhretler ve nefsin sınırsız tutkuları insanların gönüllerinde putlaşmaya başladı.

Bugün, Hazreti İbrahim’in baltasının kıramayacağı kadar sinsi putlarla çevriliyiz. Bunlar bazen paranın, bazen gücün, bazen de popülerliğin gölgesinde yükseliyor.

Kimi zaman insan, kendini başkalarının gözünde değerli kılmak için putlar üretiyor. Kimi zaman da kendi benliğine taptığı için onları besleyip büyütüyor.

Modern çağın en büyük putu hiç kuşkusuz de insanın kendi nefsidir. Her şeyi kendisi için isteyen, her şeyin merkezine kendini koyan insan, farkında olmadan kendi iç dünyasında devasa bir put inşa ediyor.

Oysa Hazreti İbrahim’in davası, yalnızca taşları kırmak değil, insan zihnindeki ve kalbindeki sahte ilahları da ortadan kaldırmaktı.

Bugün o mirasa sahip çıkacak bir İbrahim var mı? Yıkılmış putların yerine yenilerini koymayan, kendi nefsini de bir put haline getirmeyen, hakikatin peşinden gidecek cesur yürekler var mı?

Her çağın putları farklıdır ama onları devirecek yürek hep aynıdır.

Gerçek hakikate teslim olan, benliğini yüce bir iradeye teslim eden ve kalbinde yalnızca hakikatin ışığını taşıyan yürekler…

Eğer Hazreti İbrahim’in mirasını yaşatmak istiyorsak, önce kendi içimizdeki putları kırmalıyız.

Çünkü insanın içindeki put yıkılmadan, dışarıdaki putlar asla yerle bir edilemez.

Vesselam…